Poezje o tęsknocie
stróż co siedzi w piedestale gwizd
smażalni pomidorem parkany najeżdża z facebooka
kamienne brzegi rozerwanych garniturem
przebrzmiałe telefony zasypanych kwieciem
lichtarzy dokropionych papierowym obrusikiem
dzikich naznaczeń sierpu waleniem w koce
żyrant suszony zamiatanym młotem
rośli ciuchci bez nawozu i stół
wręcz co ciągniki wraca w buli
biały liść gdzie lity różaniec
Dawid "Dejf" Motyka
alejami zatłoczonych gwiazd
ulicami zapomnianych samochodów
pistacjowych wizerunków z radosnych pocałunków
pędzić niczym konik słomiany
z każdym słowem skrycie przebranych
korytarzy opuszczonych zdarzeń, niedospanych nocy
nieosiągalnych celów, porozrzucanych
zamęczeni kuciem od igły, z lalki wodo
zanieść pragnę wszystko dla ciebie, doczekam się
Dawid "Dejf" Motyka
Co z wiatrem tylko cicho gada
I swoje bóle i tęsknoty
Niebu i chmurom opowiada.
Rośnie tam samo, opuszczone,
Przez braci wszystkich, siostry wszystkie
I tęskni ciągle za przyjaźnią,
O której chmury mówią mgliście.
I czeka ciągle wiosną, latem.
I zimą mroźną nawet czeka.
Może mu kiedyś wiatr przyjaciel
Przywieje, przyjaźń gdzieś z daleka?
I chociaż ciągle wicher wieje,
Przenosząc nowych nasion krocie,
To żadne z drzew tam nie chce rosnąć,
By ulżyć jemu w tej tęsknocie.
Byliśmy daleko, a jednocześnie blisko
Mieliśmy już być tylko razem
Mieliśmy już być tylko blisko
Zostaliśmy osobno..
Zostaliśmy daleko..