Życie nigdy nie było prawdziwe,
stek kłamstw narzuconych przez kapłanów
by napełniać ich próżne żądze
a oni nazywają to religią

Mglistych wspomnień czar prysł
świat rozwiązłości otacza mnie
resztki rozsądku, resztki radości
lecz bólu nie czuję, nie dziś

Pajęcza królowa oszczędziła mnie
przy brzegu Styksu ukryłem się
Do domu czas wracać, lecz gdzie?
i czym on dziś jest?

Widzę ślady na cienkim lodzie
stawiane małymi kroczkami
pod nimi odbija się w wodzie
cień kogoś wraz z jego myślami

Czasami słońce wychodzi
wtedy cień promieniami ogrzeję
a lód pękając zawodzi
bo przecież do słońca topnieje
I kiedyś nadejdą roztopy
postać zanurzy się w gęstwinie
a ślad który zrobiły jej stopy
niewidzialny ku wieczności popłynie.

Ooo... Nocy
Córko Księżyca
Jak wezbrana rzeka
Wylewasz się na świat...
Odziana w chłód
I wilczą pieśń
Beznamiętnym wiatrem północy
Rysujesz na mej twarzy
Pradawny niedosyt
Głód

Ooo.. Nocy
Córko Księżyca
W mroku ust twoich
Fałsz, cuchnie niepokój
Robactwo całego świata...
Wkraczasz wyniośle
Na wyżyny mego imperium
Uchylasz mistyczną bramę
Ofiarowujesz wskazówkę
I zbutwiałe sny...

Ooo... Nocy... Nocy nieprzespana

Wiedźmo, nie wołaj mnie, sam przyjdę
schroń moje blade truchło pod swą brudną suknią
powiedz mi, co usłyszeć chcę tak abym nie usłyszał
złap mnie za rękę i rzuć toksyczny czar

spraw, bym nie zapomniał,
wygryź trzewia, ukój duszę
zamocz me usta w swej krwi, bym czuł jej narkotyczny smak
zerwij swe szaty, pokaż mi czego pragnę, a później wydrap mi oczy

daj bym zasmakował twego ciała... po czym wyrwij język
zatańczmy taniec kochanków, znajdź moja skórę pod swym paznokciem
potem mnie puść, bym upadł
lecz popatrz jeszcze jeden raz...
po czym zabij mnie jednym, jedynym słowem.
"żegnaj"