Mówiono kiedyś, że zabraknie mi słów
Gdy będę jeden, a nie będzie nas dwóch
Przez lustro spogląda mój największy wróg
Dziś wieczór naciska w uczuć mych próg
Gonię szosą za głosem wybranych dróg
Czekając na karmę, co nagrodzi trud
Pali się serce, choć w środku wciąż lód
Przeżyte cierpienia dały ulgi cud
Mówią, żem uparty
Poprzez ambicje otwieram wrota
z wiarą, iż wysiłek warty
Zaklęty w kartach tarota
Na takich jak my
Od Sumerów wołają "kozie ryby"
Lecą nam wspak dni
Dorośle już zza młodu patrzymy
Mówią, żem przygotowany
Uporządkowany przyjąłem wzorzec
Mimo to codziennie zamotany
Zagubiony w sobie koziorożec
Nieważne, jakie rany zostawiła miłość
Bo tylko miłość wyleczy z miłości
Nieważne, jak życie z Ciebie drwiło
Skoro dziś nie potrzebujesz litości
Nieważne, jak się czujesz we własnym domu
Bo zaraz po wejściu i tak chcesz go opuścić
Nieważne, czy szczęście zdobyłeś za pomocą łomu
Skoro i tak ciężko je w siebie wpuścić
Jednostka „ja” indywidualista
Marzeń i celów pełna lista
Na jej szczycie drugi człowiek
On zdejmuje nam oczy z powiek
Dobro materialne zdobyte w stresie
Pozwala zapłakać w mercedesie
Bezcenne przed ceną się zawsze obroni
Ile zapłacisz, by otulić się w cudzej dłoni?
Nieważne, jakie rany zostawiła miłość
Bo każda rana się jednak zagoi
Nieważne, jak życie z Ciebie drwiło
Skoro to ono dziś się gubi w pogoni
Nieważne, czy zamek wspomnień wita z uśmiechem
Bo zaraz po wejściu i tak chcesz go opuścić
Nieważne, że gniew przychodzi z ciężkim wdechem
Skoro i tak ciężko go w siebie wpuścić
Noszę żal w sobie
Bo wytykany miałem nawet uśmiech na twarzy
Wolność schowała się grobie
Tam nie będziesz oceniany, gdy się okazja nadarzy
Lecz taki jest świat
Nie zostało nic innego jak się przystosować
Więc dziś jestem rad
Otoczony równowagą, nie muszę się z myślami mordować
Pozwól więc, że
Spiszę ten cały ból czytany przez Ciebie na papier
I chwilę poklęczę
W potrzebnej modlitwie odnajdę szukany ulgi spacer
To jest moje życie
Ode mnie tylko zależy jak się ono jutro potoczy
Chcę być na szczycie
Jeśli szczyt to moment, gdy wraz ze szczęściem się kroczy
Wyszedłem z terapii i coś we mnie pękło
Któreś ze zdań uderzyło w samo sedno
Zacząłem kochać samego siebie, zacząłem kochać więcej
Przelałem złość w ambicje i zacząłem iść prędzej
W stronę marzeń, których od zawsze był we mnie ogrom
Po prostu wokół zawsze panował pędu pogrom
Ten, który uciszał mój wewnętrzny głos
Nie jeden na głowie zjeżył się włos
Gdy poczułem radość tworzenia czegoś własnego
Gdy nie chciałem zakończyć życie jako coś zbędnego
Odważyłem się zrobić krok, a nogi poszły same
Tak zaczęła się moja prawdziwa wycieczka w nieznane
A więc nigdy nie przestawaj walczyć o swoje
Miłuj co dał Ci świat, tam leżą szczęścia zwoje
Biegnij ile masz sił, bo koniec jeszcze daleko
I
Chwal wschodzące słońce, z nim idą nowe uśmiechy
Już blisko przecie jesteś powodu do własnej pociechy
Eden czeka za rogiem za mgłą gęstą jak mleko
Odnalazłem siebie we wszystkim, co mnie otoczyło
I hobby i marzenia i ludzie, to wszystko mnie stworzyło
Nie czułem nigdy zazdrości, że ktoś zaczął lepiej
Bo ważne jak skończymy, gdy spojrzymy niebiosa sklepień
Nie interesuje mnie moda ani stan Twojego konta
Pokaż mi swe wnętrze, i to jak często tam sprzątasz
Twoje sumienie - czy pozwala Ci spać?
Twoje koszmary - czy dają Ci o sobie znać?
Gdy zrozumiałem, że sukces noszę we własnych rękach
Gdy ujrzałem, jak potęguje go w psychicznych mękach
Odważyłem się iść już tą drogą dziwaka
Nawet w grudniu znajdę posmak lata
A więc nigdy nie przestawaj walczyć o swoje
Miłuj co dał Ci świat, tam leżą szczęścia zwoje
Biegnij ile masz sił, bo koniec jeszcze daleko
I
Chwal wschodzące słońce, z nim idą nowe uśmiechy
Już blisko przecie jesteś powodu do własnej pociechy
Eden czeka za rogiem za mgłą gęstą jak mleko