Umysł nawalił, przestaje myśleć.

Zaczynam czuć, mocniej i mocniej...

Tak łatwo można oszaleć.

Dźwięki robią się głośniejsze, coraz głośniej i głośniej.

Przed lustrem stoję i pytam się ''czemu tego nie olewasz?''

Znowu wpadam w moją wewnętrzną histerię...

Za wariata mnie uważasz

co chwilę umysł wykrywa zagrożenie innym przypomina to komedię

Serce przyspiesza, oddechu złapać nie mogę.

Świat wiruje, dusza krzyczy i woła o pomoc.

Ja samą siebie zagoniłam w pułapkę.

I tak codziennie czuję tę niemoc

Potwory przeszłości przychodzą
Sceny...Sceny od nowa poniżenia przeżywam
Życie mi ciągle brzydzą
W teraźniejszości się ciągle rozmywam
Odchodzą i przychodzą z siłą nasiloną
zatykają mi usta...Duszę się
Stoją nade mną i drwią
Ja szarpię się i krzyczę...

Wpadłam w wewnętrzny mrok.

Wdech...wydech nawet to męczy.

Jakaś zjawa nad uchem jęczy 

Odejdź!Czemu jesteś obok?

Wszystko jest w odcieniach szarości

Słońce gdzieś za chmurami

Codziennie leżę, gdy ciemno za oknami

Usiłuję wstać, pomimo trudności...

Gdy nadchodzi noc...

Gdy sen nie nadchodzi 

Wpatruję się w strop 

Z oczu płyną łzy 

Czuję cały czas tą niemoc 

Ciężko żyć tu bezludzi

Mówię ''Złe myśli zakop''

Wolę usnąć zamknąć oczy...