Ziemia zawirowała

życie straciło kolory

odszedł uwiodła go młodość

została samotność

nawet bólu nie czuła

zaskoczona zgaszona spojrzeniem

i słowem trucizną

jestem z inną

lata razem spędzone

znikły jak dymek z papierosa

nic warte przysięgi

poświęcenie uczucie gorące

błagać zostań nie warto

tęsknić oduczy serce

spokój odnajdzie bo musi

zawiodła miłość.

Dom to radość i schronienie

zapełniony ciepłem serc

tu uśmiechy i radości

choć łzy i smutek bywały

w kąciku wspomnienia

zdjęcie z wakacji nad morzem

muszelka korale z jantaru

mały flakonik zapachu od niego

pożółkła laurka od dzieci

i święci w obrazkach

a na górze Jezus

pamiątka pierwszej spowiedzi

trofea cenne uzbierało życie

gdy odejdzie odejdą i one

na śmietnik.

Nicość życia pustka

tańczyły w oczach

sprzeczne emocje

osiągnęły apogeum nim

doświadczyła uzdrawiającej

mocy natury

zrzucając ciężar

medycznej diagnozy

zdeterminowana żyć

małe światełko w tunelu

musi poczekać.

Za oknem zima mróz

tu kapcie kanapa

i kot na kolanach

kubek gorącej czekolady

na dobry nastrój

jutro krótki spacer

a może kino

późno już na zmiany

choć głowa ciągle w chmurach

marzycielka – co by było gdyby...

kolacji pora

sama przy stole od wieków

znajomych kilku

żadnych przyjaciół

świat pełen samotnych ludzi.

Przy drogach krzyże i znicze

po ludzkiej tragedii

i ostrzeżenie

życie masz jedno

dostałeś licencję na nie

duplikatu nie dadzą

poszanujesz dalej zajedziesz

a buta rozum odbiera

i oddaje złu

twoja dusza

już do niego należy.