Dryfuje unikając
wszystkiego co nagłe
i przykre
tylko do czasu
ta sztuczka
prawda bywa okrutna
rani
nienawidzi jej
jakieś strzępy wspomnień
nieokreślonych postanowień
przybierają faryzeuszowski ton
rodząc pustkę co
odbiera wolność umysłu
znalazła się daleko
na rozstajnych drogach
własnych myśli ...
Zgiełk ciszy
budzi strach
odgłosy życia
wybijają rytm dnia
masz wstać
i iść
dziś na bal
bal przebierańców
tylko czarodziejskiej
różdżki brak
by zaczarować świat
a może odczarować…
Niczym zadżumiona
pląta pośród
obojętnych spojrzeń
niechcących trąceń
uwagi nie przyciąga
zdezelowana
samo czynnościowa
śmietnik pisany
jak krucha gałąź
już nie rodzi
wiatr strącił
zamienia w próchno
spowiednik nie ciekawy
słów ostatnich.
Zmęczony umysł
pragnie ciszy
wrzask oczywistości
drażni z mocą
gorącego kartofla
w dłoni przywykłej
do zimnego lustra
wspomnień nie tak
jeszcze odległych zdarzeń
nie martw się kochanie
jeszcze zdążysz na
pożegnanie lata nim
przyjdzie jesień ostatnia
śpiew poranka niemy
w duszę zapada
znajduje w sobie strofy miłe
choć szorstkie
wiekiem przyprawione
spokój płacze…
Spada wydajność myśli
słowa niczym
puste korytarze
prowadzące donikąd
ściany przyglądają
się sobie znudzone
a ten co znowu
psuje ciszę oddechem
zbyt głośnym
w majestacie prawa
w kuluarach tłok
oczy patrzą beznamiętnie
pojedynek trwa
to sami swoi
wróg drzemie i śni
- że gdzie dwóch się bije…
