Do ...

jestem teraz sam

nie wypatruję już przez okno

gdzie świat za rozmazanymi szybami

nie szukam już adresu

i starego numeru telefonu

nie patrzę na ptaki jak mokną

pomiędzy nagimi już prawie gałęziami

smutek doszedł do  kresu

płacze łzami  starej katedry dzwonów

nie liczę stron w  pamiętniku

nie znam nawet  prawdziwego imienia

nie wiem jak rozplątać nić zawiłą

zawołam w niemym krzyku

wyjdź dla mnie z mroku zapomnienia

a oddam wszystko co mam

najprawdziwszą  uleczoną przez czas

...miłość