WIERSZE

Fragment książki dla dzieci  "Opowieści o Jezusie"


Często Jezus wśród rybaków bywał
I przemawiał do nich siedząc w łodzi.
Przychodzili więc do Niego wszyscy,
By Go słuchać i starzy i młodzi.

Był już wieczór, więc odpłynąć kazał,
Gdyż odpocząć już pragnął tej nocy.
Gdy płynęli, On usnął zmęczony,
Nagle burza, ratunku, pomocy!

Łódź przechyla im fala złowroga.
Każdy siły próbuje przy wiosłach,
Lecz jak płynąć skoro wicher miota.
Łódź na skały rwąca fala zniosła.

Sił brakuje i w sercach ich trwoga,
Bo już znikąd ratunku nie mają.
Łódź nabiera coraz więcej wody,
"Panie ratuj! - Uczniowie wołają.

Bo giniemy, burza taka straszna".
I wstał Jezus, uspokoił morze
I już cisza, błyskawica zgasła.
Łódź spokojnie już płynie po fali...

Gwiazdy widać na niebie wśród nocy.
Jezus burzę uciszył i morze
Jednym słowem,
Słowem Bożej Mocy.

Sama już nie wiem, czy żyję. 
Z, przyzwyczajenia...uśmiech imituję.
Światła nie widzę, czy do jutra dożyję?
Całymi dniami w ścianę patrzę, wegetuję...

W lustro patrzę, widzę żywego trupa.
Oczy puste,smutne.Odrębna galaktyka.
Za oknem widzę idzie wesoła grupa.
A, mnie znów w płucach zatyka.

Na parapecie siedzę, niebo zapłakało ze mną.
I uczucie samotności staje się mniejsze...
Tylko on mnie widzi półprzytomną...
Któregoś dnia poranki staną się jaśniejsze. 

Nim nadejdzie blady świt,
twoje serce będzie chłodne.
Pocałunek złożę ci,
nim złapie kolejny oddech.

W namiętności naszych dni,
będziesz zawsze wracać do mnie.
Moją duszę oddam dziś,
nasze ciała spłoną ogniem.

Czemu wichry wiejecie nad ziemią
Czemu w serca ludzkie nie wstąpicie?
Przecież tyle w nich złości i gniewu,
Które łamią innym szczęście, życie?

Wejdźcie w serca i tam zróbcie przeciąg,
Niech co złe i z gniewu pochodzi
Wasza siła czyszcząca wywieje,
Niech nienawiść i złość już nie szkodzi.

Lecz wy wichry wiejecie po górach
I z drzewami wolicie się mocować,
Bo serc ludzkich ruszyć nie możecie,
Bo zbyt ciężkie z nienawiści w słowa.

Bo zbyt trudno, by człowieka zmienić
I zbyt ciężko, by miłość powstała.
Więc wy szaleć wolicie wśród lasów,
Bo od serc wrażliwsza jest skała.

Patrzę na półmrok za oknem, w deszczu myśli moknę
Zastanawiam się, kiedy znowu Cię dotknę
I w tej chwili zastygnę, i zapomnę o wszystkim
co podłe;
zapomnę o wszystkim co złe


Na rękach wczorajsza krew
Na ziemi czas rozsypany
Wyrzucone róże i tulipany
Te nieodwracalne zmiany
otworzyły do szczęścia bramy


Patrzę na nasze zdjęcia, wspomniam sercowe objęcia
pod kocem, Ty jak cud, nagroda za wszystkie przejścia
Zastygam w samotni, tęsknie, wspominając wspólne miejsca
... chyba tęsknie za trzech


Ty kusisz jak grzech
Na ziemi czas rozsypany
Strach o przyszłe plany
Tyś moją ksieżniczką, ja Tobie oddany
otworzyłaś do szczęścia bramy



// lekki, "freestylowy" wiersz

Spoglądam na gwiazdy - ale ich nie liczę
Ogarniam myśli rwące się jak pajęczyna
Odlatuję z wiatrem i powracam w ciszy
I siebie samego staram się usłyszeć

Liść zerwany wiatrem próbuje szybować
Utrwalić złocistość w księżycowym blasku
Staram się wzmocnić ufność i wytrwałość
Aby lęk nie był - moim znakiem czasu 

.

dojrzali wiekiem -
tak często, powracamy myślą
do młodości naszej
która nas wiodła
poprzez trudy życia
jak też i radość niosła
młode lata minęły
jak myśl szybko mija

tylko czas srebrnym pyłem
włosy przyprószył
wspomnienia powracają -
gdy pierwsza miłość
sercem zawładnęła
i żal za młodością
która przeminęła

staramy się żyć dalej
jakby czas stanął w miejscu
cieszyć się każdą chwilą
która nam pozostała
urokiem przyrody, śpiewem ptaków
gwarem wnuków na dworze
za to nasze życie
które przeżywamy -
dziękujemy Ci Boże

autor: Helena Szymko/

Wyrosła zbyt blisko
Okna mego domu
Kołysana wiatrem
Budzi mój niepokój

Dziękuję jej latem
Za odrobinę chłodu
Rozpłaczę się pewnie
Gdy zetnie ją topór



* t. "Moje Zacisze"