Być Martwym by Ciągle Śnić
By Być Martwym..
Bez Zbędnych Pytań..
Bez Żalu..
Być Martwym
by Wiecznie Śnić..

W złocie zachodzącego słońca
Ślepych myśli szept
Złe ziarno zasiane... zasiane
Kolczastej Miłości krzak...

W blasku złowieszczego księżyca
Z naczynia smutku i tęsknoty
Kipiącą krwią podlane... podlane
Kolczastej Miłości krzak...

W pajęczynie uczuć
Bezradnie wplątani
Z pod powiek kiełkuje....kiełkuje
Kolczastej Miłości krzak...

Zastygając w bezruchu
Słonych trucizn wspomnień
Cień płonie, maluje...maluje
Kolczastej Miłości smak...

W narodzinach świtu...
Drzazgi wspomnień krwawe
Włosu traw...podlane...podlane
Kolczastej Miłości krzak...

Zakwita...

Ooo... Nocy
Córko Księżyca
Jak wezbrana rzeka
Wylewasz się na świat...
Odziana w chłód
I wilczą pieśń
Beznamiętnym wiatrem północy
Rysujesz na mej twarzy
Pradawny niedosyt
Głód

Ooo.. Nocy
Córko Księżyca
W mroku ust twoich
Fałsz, cuchnie niepokój
Robactwo całego świata...
Wkraczasz wyniośle
Na wyżyny mego imperium
Uchylasz mistyczną bramę
Ofiarowujesz wskazówkę
I zbutwiałe sny...

Ooo... Nocy... Nocy nieprzespana

Bosy
Na Pustyni Stłuczonego Szkła
Wędruję jak Cień
Podróżuje Nocą
Pozostawiając za sobą
Krwawy Szlak
Mglistej Przeszłości

Popędzany
Przez Surowy
Pejcz Rezygnacji
Brnę przed siebie
Pełen Gniewu
Przez Toksyczny Świat
Absolutnej Ciemności

W oddali
Niewyraźne Kontury
Kładą się ponuro
Biczując mój Umysł
Smagają  Wyczerpane Ciało
To Kres mej Tułaczki
Oaza Cierpienia...
Jedyne Ukojenie,
Jakie ??
Jakie w tym Parszywym Świecie mi pozostało ...

Na samym Dnie
Mętnego Oceanu
Bezbożnych Myśli
Bluźnierczo Tańczę
W Płomieniach
Pierworodnego Grzechu

Targany przez Bezlitosne Prądy
W Milczeniu
Poddaje się Cierpieniu
I Choć Rozkładam się
I Gniję !!
Ja Żyję !!

Gorzkie Oczyszczenie...

Bezbożne Myśli...
Bluźniercze Czyny...