Człowiekiem starym brzydzą się młodzi
Gadają o nim: jemu już nic nie trzeba
i nie wychodzi.
Nie umie nawet czytać i plączą się słowa
powtarza w kółko to samo i od nowa.
Wzywa Boga jako obronę, trudno wychodzić
może sam na stronę.
Myśli jego błądzą i chwyta się niemrawo
nawet przeszłości, o czym świadczą
jego stare kości.
A umysł nakazuje: zjedz sobie zupkę
ona ci zasmakuje.
Nie trzeba ci innego pokarmu, pij wodę z kranu,
bo ona jest za darmo ?
Lagę zawsze ze sobą bierz !
Ona przyjacielem Twoim jest. Wysłucha Cię
i pomoże, zwłaszcza, gdy dziury są na twojej drodze.
       Popatrz na słonko, ileż ono ma lat ?
Nie skarży się i nadzieję zawsze ma.
       A Ty też pomimo, mroku swego wieku
podążasz, śmiało krok po kroku.
      Spójrz na kopułę niebios i gwiazdy błyszczące ?
One wskażą Ci MOCE  w Tobie tkwiące !
      I ślady starości odbierze, odwróci
I RADOŚĆ  DO ŻYCIA PRZYWRÓCI   !!!
    
    TAKA OTO JEST, NADZIEI PIEŚŃ.

Madzia i Marcinek
pięknie rozmawiają
z jednej do drugiej beczki
swe słowa wkładają.
Oblicze ciekawe w lusterku się mieni
czy zdążą przewidzieć
Co będzie w jesieni.?

Siedzą sobie przy kawie
sławni politycy.
Jeden drugiemu patyki liczy.
jak myślisz, ile jeszcze dostaniemy?
jak chrustu z lasu przyniesiemy!
Po, co ci te śmieci, rzecze ten drugi.
Niechaj sobie naród, zapłaci nimi
za swoje długi.

Ryczał sobie jeleń, na rykowisku
chodźcież do mnie, mam dużo
i dam wam, co mam wszystko.
Popatrzyła na niego stara łosza
Oj ty tępy jeleniu !
co dasz, jak nie masz nawet
jednego grosza.
Dlaczego oszukujesz, dlaczego się chwalisz
puknij się w czoło, zanim się oddalisz.

Poeci nie dla poklasku, wiersze układają
i literaturze cele wyznaczają.
Piszą, to co im dusza dyktuje, a oblicze świata
dostarcza tematu. Iskra zmysłów nimi kieruje
i ich głębię umysłu pokazuje.
Poeta, swą poezję ubiera w różnobarwne szaty,
bogate i mniej bogate i nie zawsze jest ze swego
głosu zadowolony, obce są mu ukłony
i dlatego nie zawsze chce być zauważony.
    Nie lubi siedzieć w pierwszym rzędzie, bo wie, że w tej pozycji
    rozumu mu nie przybędzie. Można go dowolnie obrażać
    i uwagi słowne tworzyć, byleby mu dołożyć.
    Nie narzuca i nie proponuje niczego, lecz wie,
    że każdy człowiek, ma prawo wybrać, to co uważa
    dla siebie pożytecznego.
Poeta, tak jak malarz maluje obrazy
z szacunkiem do natury się odnosi
i niczego nie żąda i o nic nie prosi.
Ma swoją MUZĘ i wie, że w każdej życia potrzebie
    poda mu dłoń i podzieli się chlebem.