Krążąc wokół rezygnacji
Oscylując nad przepaścią
Modląc się o dobry dzień
Stoję w centrum
Chowam się.
Cicho płacząc, 
Głośno prosząc,
Rozpadam się.

Zabrałem Boga na spacer po gaju,
By mu zaśpiewać o moim raju,
Dał gestem sygnał bym sercem zanucił,
i widząc co czuję się tylko zasmucił,
Za bardzo kochasz, to Cię zabije,

Wiem... lecz po to żyję

Wypchana niewiedzą
Pozszywana nicią strachu
Jak pacynka w cudzych rękach
Wykonuję kolejny ruch
To dopiero początek przedstawienia
Patrzą na mnie setki oczu
Śmieją się
Płaczą
Lecz to nie ja jestem artystą
Tylko ten co pociąga za sznurki.

Słońce zachodzi, wybija godzina głodowa.
Nie chcę, nie mogę, krzyczy moja głowa.
Dlaczego dziś akurat w ten dzień,
Cały mój świat musiał okryć cień?
Nie wierzę w powrót zza granicy życia,
Dłużej nie zniosę powstrzymywać się od wycia.

Tej nocy, gdy wszyscy będą spali,
Mój żywot do końca się wypali.
W czasie gdy miasta są z betonu,
Nic nie powstrzyma mego zgonu.

Zimno ogarnia mnie w całości,
Uciekam w kierunku nicości.
Żegnam się po cichu lecz z mocą,
Odchodzę dzisiejszą nocą.