TĘSKNOTA

Byłem u Ciebie, przyjacielu

sadziłem kwiaty w twym ogrodzie

podlewałem zeschnięte krzewy

Podnosiłem z kolan

pochylone bukszpany

Żółte forsycje skrapiałem

świeżą wodą

Widziałem spragnione trzmieliny

i tulipany ospałe

skłonione

zmęczone

stęsknione

A róże które sadziłeś

zdziczałe, nieszczęśliwe

jak mogłem, ratowałem

Gdzie byłeś wtedy, zapytam

twój ogród wołał ciebie

krzyczał z tęsknoty

gorąco:

wróć, do twego ogrodu

do swego domu

do swych dzieci

i wracaj też do mnie

czekam