Stąpasz ponad ziemią,
Stąpasz ponad światem,
Wiedza Twoją siostrą,
Mądrość Twoim bratem
Jesteś wielką damą,
I skromną dziewczyną,
Chcesz być ukochana,
W zgodzie żyć z naturą,
Pełna cnót i zasad,
Pełna wytrwałości,
Chętna do przeżycia,
Największej miłości.

Smok Wawelski latał kiedyś,
Ponad miastem zgrozę siał,
Uciekali przed nim ludzie,
On dziewicy tylko chciał.
Latał, fruwał, szukał wszędzie,
Wystosował też orędzie,
By dziewice mu oddali,
Bo to smoczy ród ocali.
Nic niestety to nie dało,
I smoczysko tak zdychało,
Mimo wezwań i apeli,
Znikąd nawet krzty nadziei.
Bo dziewice moi mili,
Znikły przecież z tego świata,
W bardzo dawnych, dawnych latach.
I choć szukał byś ich bracie,
Prędzej stracisz z tyłka gacie,
I nie znajdziesz takiej Lali,
Która cnotę Ci ocali.

Dwa papierosy chciały
spotkać się w kawiarni-
- zapaliły się do tego pomysłu i...
nic z tego nie wyszło.

Mario - Matko Jezusa- prawdziwego Boga
niech odejdzie od Ciebie niepotrzebna trwoga.
Ból, którym Cię straszyły znajome kobiety
towarzyszy tej chwili od zarania- niestety...
lecz Ty- oblubienica i Matka dla Boga
szybki będziesz mieć poród i lekkość w połogu.
On gotów Ci uchylić Niebieskich pieleszy
i to co cieszy Ciebie- Jego też to cieszy.
On drżeć będzie o swego Syna jedynego
i jak Ty- spełniać prośby i pragnienia Jego.
A kiedy starszy będzie
dotrze do Niego wszędzie.
Nie zostawi też Ciebie bez swojej opieki
i miłować Cię będzie już po wieków wieki.

Amen.

Sikoreczko, sikorzanko,
ty ptaszku płochliwy!
zima szybko minie,
rok będzie szczęśliwy.
słoneczko zaświeci,
serduszko rozgrzeje,
twój chłopiec przyleci,
spełni twe nadzieje!

Kochanie już czas bym odeszła.
Nie sądziłam, że pora ta nadejdzie - Lecz nadeszła.
Uwielbiam Cię i dziękuję za wszystko co mi ofiarowałeś.
Nikt nie ofiarował mi nigdy takiej miłości jaką Ty mi dałeś.
Uwielbiam chwile przy Tobie więc sądziłam, że to uczucie będzie kwitło.
Wybacz mi kochanie, ale ono zanikło
Z rąk mi wypadło i gdzieś za mną zostało.
Chciałam je podnieść, ale chcieć to chyba za mało?
Darzysz mnie miłością, o której wiele kobiet marzy,
Przepraszam, że ja Ciebie taką nie potrafię darzyć.
Taki związek na odległość przerósł moje możliwości.
Nie mieliśmy nawet kiedy po prostu pobyć razem i dać rozkwitnąć tej miłości.
Od samego początku z czasem wyliczeni.
We wszystkich pięknych chwilach do minimum ograniczeni.

Bez podstaw (fundamentów) chcieliśmy to zbudować
Ale i na solidne mury nie było kiedy zapracować.
Zasługujesz na taką miłość jaką dajesz.
Ja Ci jej już nie potrafię dać. Ode mnie jej nie dostajesz.
Jestem z Tobą, bo jesteś wspaniałym człowiekiem i nie potrafię Cię zranić, zostawić samego.
Ale z tego też powodu nie mogę być z Tobą dłużej, bo zasługujesz na coś lepszego.
Wiem, ze odbieram Ci szansę na prawdziwą miłość wzajemną,
Teraz, kiedy odejdę odnajdziesz prawdziwe szczęście, wiem to na pewno.
Wiem, że w każdym związku są te gorsze chwile,
Ale w naszym związku one zaczęły przewyższać te miłe.
Chciałabym rozstać się w zgodzie, jeśli taka możliwość istnieje.
Bez krzyków i kłótni rozstać się mam nadzieje
Zrozumiem, jeśli to dla Ciebie zbyt wiele
Jeśli krzyczeć zechcesz to i tak niech się dzieje.
Może mnie znienawidzisz za to, że odchodzę
W tym Ci nie przeszkodzę?
Może już nigdy nie uśmiechniesz się gdy mnie zobaczysz
Ale mam nadzieję, że nadejdzie dzień, w którym mi wybaczysz.
Dziękuję za wszystko! Przepraszam za rozstanie.
A teraz pozwól mi odejść kochanie.

Każdy dzień opisałam,
po kolei skreślałam
rzeczy, które codziennie wykonywałam.
Wszystkie były ważne, mniej ważne i nieważne,
lecz wypełniały choć przez chwilę moją wyobraźnię.

A więc:
- pranie, sprzątanie, gotowanie;
- prace w ogrodzie, psa wyprowadzanie;
- czytanie, pisanie, nad życiem dumanie;
- praca, odpoczynek, bliskich odwiedzanie;
- randki, miłości;
- tęsknoty, zazdrości;
- a czasami także przyjmowanie gości;
- kino, teatr, opera- to czasami,

a nieraz:
- spacery z Tobą;
- zajmowanie się sobą;
- rozmowy, bóle głowy;
- rodzenie, życie i umieranie...
- i to by było na tyle, kochanie;
- chociaż...

W każdej Chwili
mogę lecieć na planetę
Niebo,
z przesiadką
w Czyśćcu
- byleby tylko
przez pomyłkę
nie wylądować
w Piekle...

Mam talent do pisania głupich wierszy
Bo rymować nie umiem i byki robię też.
Składam rymy lecz dziś mi nie wychodzą
I krew mnie zalewa bo atramentu braknie
zaraz też
Próbuję coś ułożyć lecz składu w słowach
Nie mam
Więc próbuję coś gryzmolić by w końcu
Wiersz ułożyć.
Układam tak pół życia swego lecz wierszu ani widu.
Nowe pokolenie ujrzałam i one rymy skrócili.
Tak ładnie pisali ,że i czytać mnie nauczyli.
Czytałam więc całe wieczory lecz nie moje
Wiersze a to co pisali oni
I czytać już nie przestaję
By stwierdzić ,że mam talent.
Nie w pisaniu wierszy ale w zawracaniu gitary komuś.
Lecz wybacz mi bracie tego ,że próbuję
coś skreślić z tego.

Widzę  ją leży , plywa , biegnie to moja orchidea
cudo tego świata, doskonałość nie ma lepszej .
Dostać ją , zakochać się  to jest życie , od losu
podziękować, ciesz sie tym "

" Lecieć na skrzydłach radości ,  do wolności , krainy miłości
bez zła , cierpienia , cierni zaczepienia i trudnosci mocy .
Być razem od połączenia , dusz złączenia , wiernosci , szczerosci ,
do doskonałości.