Rozłożyłeś swe ręce na krzyżu
I z wysoka tak patrzysz na pola.
Wiosną widzisz jak wracają ptaki,
A jesienią jak wiatr, po nich hula.
Jak gospodarz z zatroskaną twarzą
W swoim trudzie nad ziemią się schyla.
Jak skowronek ścieli swoje gniazdo,
I jak słońce z chmury się wychyla.
Widzisz wszystko Bożymi oczami
Wszystko czuje Twoje Boże serce.
Bo tu Jesteś wśród tych pól wciąż z nami,
Bo to dla nas przybili Twe ręce.