Ty jesteś - Matko 
wiecznym źródłem życia 
początkiem i jego końcem 
zasilasz ziemię 
pokoleń potomstwem 
tulisz pod sercem
wielki cud istnienia 
maleńką kruszynę

Siadasz blisko mnie
patrzysz w oczy
pieszczotliwie gładzisz po głowie
bez słów rozumiesz wszystko
i kochasz największą miłością

Naręczem kwiatów dziękuję
za wspólne zachody słońca
w purpurze niebiańskich posągów
spacery po złotych plażach
obok perlistych uniesień fal
podziwianie chmur płynących w kałużach
kolorów tęczy na skrzydłach motyli
i seledynowych kapeluszy drzew
rozbujanej witalnością wiosny
setki przeczytanych książek do snu
i kołysanek wyśpiewanych słowiczym głosem
za tysiące rozmów o tym co ważne
życie najcenniejszy podarunek
otwarcie mi bram wiary
najsmaczniejsze obiady na świecie
słoneczny uśmiech serduszka
za nieustanną obecność
także tą po drugiej stronie telefonu
aby wsłuchać się kolejny raz
w melodię mojej duszy i serca

Kazimierz Surzyn

bezpieczna spojrzeniami

ustami co pieszczą

palców opuszkami

snem zmorzona

w miłościwe serce

matki wtulona

a Ona patrzy zakochana

bezgranicznie oddana

Kazimierz Surzyn

Jest jedno cudne

miejsce na globie

wszystkiego sedno

bezpieczne co uspokaja

gdzie każdy syty

chlebem powszednim

tu mieszka słońce księżyc

i gwiazdy świecą z nieba

gdzie kwiaty serca 

najpiękniejszą woń unoszą

a w duszy gości miłość

tu dobro tryska

z czystego źródła

ono we wspomnieniach

nawet mnie ogrzewa

rodzice co byli kwiatem

wszystkie skarby oddali

byśmy byli zdrowi

na tacy wartości podawali

a ja czerpałem

chłonąłem mądrości

czułem ich gorące dłonie

i ramiona pomocne

jest owoc tej nauki

moje dobre dzieci

Kazimierz Surzyn

Kiedy żyła dawałem 

Jej kwiaty wdzięczności

laury sercowe miłości

cieszyliśmy się sobą

Teraz nad grobem

płaczę w zaciszu

różaniec odmawiam

pocieszenia szukam

Jak dawniej przynoszę

piwonie czerwone

bukiety kolorowe

rozmawiam czule

Mam w boleści serca

ciągle żywe ostatnie

nasze pożegnanie

na sali szpitalnej

kiedy umierała

na moich rękach

do piersi wtulona

z losem pogodzona

"synku nie płacz

ja wiem że sobie

w życiu poradzisz" -

cichutko wyszeptała

Dzięki Twym naukom

poświęceniu pokorze

radzę sobie dobrze

choć mamusiu tęsknię

Kazimierz Surzyn

od kiedy pamiętam

Dzień Matki

był dla mnie zawsze

wielkim świętem

w latach dzieciństwa

tego dnia wręczałem

mojej kochanej mamie

własnoręcznie wykonane

laurki w kształcie serca

i naręcza świeżych kwiatów

zrywanych najczęściej

z umajonych łąk

a kiedy dorosłem

i byłem od niej daleko

posyłałem jej życzenia

zroszone tęsknotą

tym razem jednak

kiedy zbliżał się 

Dzień Matki

zrobiłem wszystko

aby ją zobaczyć

bo matka gasła w oczach

jak świecy ogarek

zawiozłem jej wyszukany kwiat

w kolorze płonącej miłości

i sznur kryształowych łez

który pojawił się mimo woli

a zamiast życzeń

były słowa podziękowania

za dar życia

           trud wychowania

                      miłość matczyną

i była ta bolesna świadomość

że jest to nasze ostatnie

ziemskie spotkanie

ostatni Dzień Matki

Autor: Don Adalberto

   Dziękuję mamo

że wychowałaś mnie

na dobrego człowieka

pełnego miłości wiary

nadziei spokoju radości

i patriotycznych uczuć

    Dziękuję mamo

za wpojenie mi wartości -

szacunku do człowieka

niesienia pomocy innym

wrażliwości na piękno ekosfery

i fascynację do poezji i prozy 

    Dziękuję mamo

że pomagałaś nam

w wychowywaniu dzieci 

które szczęśliwe siadały

na twoich miękkich kolanach

tak jak ja w dzieciństwie

Kiedy Cię odwiedzaliśmy

sprawiałaś swoją dobrocią

i nieopisanym wdziękiem

iż stale mimo upływu lat 

to jest nasz cieplutki dom

Odprowadzałaś nas do auta

dawałaś wałówkę smaczną

z czułością serca całowałaś

i z życzliwością zabiegałaś

"jedźcie bezpiecznie i z Bogiem"

Kazimierz Surzyn

stoi zawsze w oknie

kiedy opuszczam

rodzinne progi

w błękitach oczu

szumią oceany

matczynych trosk

a gest podniesionej dłoni

z ufnością przypomina –

wszystko w ręku Boga

będzie mi ciężko

kiedy jej zabraknie

w moim ikonostasie

Autor: Don Adalberto

W mym sercu mam

takie piękne obrazy

gdy mama wprawiała

w ruch huśtawkę

szybowałem jak ptak

i chociaż od ziemi daleko

czułem się bezpiecznie

kiedy miałem problemy

bo życie bo młodość

i w głowie  głupoty

delikatnie tłumaczyła

tak się troszczyła

i była ze mnie dumna

jak pokonałem słabości

to z mamą chodziłem 

na łąkę pod lasem

zauroczony cudem natury

powierzałem jej sercu

najskrytsze tajemnice

wśród traw i kwiatów

we wzorzystej sukience

i czarnych rozwianych

włosach wyglądała ślicznie

niczym modelka ze scen

mama zaszczepiła we mnie

wrażliwość na inne osoby

uczyła w cichej modlitwie

zawierzenia siebie Bogu

a nasz dom to mamusia

takie wielkie serce familii

o każdej porze dostępne

by siebie oddać by miłować

dziękuję że malowałaś

takie cudne obrazy

poświęcenia miłości

dla Ciebie składam

laur wdzięczności 

Kazimierz Surzyn

w latach mojego dzieciństwa

kiedy doskwierały upały

chodziłem z mamą nad rzekę

która wiła się wśród łąk

pachnących sianem

zapamiętałem z tamtych lat

mamę stojącą nad brzegiem

i patrzącą na mnie z dumą

jak zmierzłem się z nurtem rzeki

a wiatr figlarnie rozwiewał

jej długą suknię jedwabną

wzorzystą w polne kwiaty

była najpiękniejszą z kobiet

i tak bardzo przeze mnie kochaną

dzisiaj łowię siecią pamięci

te miejsca z wielkim pragnieniem

by tamten czas powrócił

choć dobrze wiem o tym

że już nie wejdę po raz drugi

do tej samej rzeki

Autor: Don Adalberto

Przepraszam mamusiu

że czasem płakałaś

łzy ciężkie ukrywałaś

serce w utrapieniu

Dziękuję mamusiu

że nosiłaś mnie 

dłużej niż 9 - miesięcy

co nie było łatwe

Dziękuję mamusiu

że martwiłaś się o mnie

prawdziwie kochałaś

a nie rozpieszczałaś

w nocy przychodziłaś

kołdrę poprawiałaś

całowałaś w czoło

dusza moja to czuła

kiedy rosłem mężniałem

przy mnie zawsze byłaś

w trudnych chwilach

dobrocią wspierałaś

Proszę dzisiaj mamusiu

bądź dla mnie aniołem - strzeż

bo Twojej matczynej miłości 

nawet śmierć nie zmieni

Kazimierz Surzyn

już kielich nocy się wypełnił

bezdenną głuchą czernią

znużone miasto sen już ukołysał

i tylko ja mamo

ten list do ciebie piszę

w ciemnościach nocy

znów widzę twoją twarz

jak przed laty uśmiechniętą

ile to już lat nie byliśmy razem

czy to tylko rok minął

czy to cała wieczność

w każdą noc wybiegam

myślą ku Północy

odnajduję dawne słowa

karty wspomnień

do koperty wkładam

i o świcie listy

na Północ wysyłam

a jeśli nie otrzymasz listu

o nic nie pytaj

bo tylko blady księżyc

jest mi świadkiem

że każdej nocy list do ciebie piszę

                                 Italia, kwiecień 1985

Autor: Don Adalberto

Ciepłe ognisko 

miłość rodzicielska

mama tato o mnie

stale zatroskani -

zrobili więcej niż trzeba

smaczna pajda

razowego chleba

dobro w każdym kącie   

duszy życzliwość

bezgraniczna czułość

postępowania rady

cierpliwością kute

jak podkowa szczęścia

na powrót do niego

cieszę się zawsze

jak dziecko co dostało

cud zabawkę

dom - bastion cichy

w swoim sercu noszę

Kazimierz Surzyn

pamiętam - mamo

jak z uśmiechem

kwitnącej dobroci

przynosiłaś do domu

świeży

     pachnący

          chleb...

znaczyłaś na nim 

znak krzyża

dotykiem lekkim

jak muśnięcie

skrzydeł anioła

i rozdawałaś nam

mięciutkie

     z chrupiącą skórką

          kromki...

nigdy potem

nie jadłem

tak smacznego chleba

jak ten w latach dzieciństwa

podawany twoją - mamo

anielską ręką...

Autor: Don Adalberto

Czyż jest piękniejsze

słowo we wszechświecie

Jesteś najcenniejszym 

skarbem wzorcem cnót

jaki dostałem od życia

owocem twego łona

sercem ciepłego domu

oczami co dawały niebo

ustami, które nauczały

jak być osobą dobrą

miękkimi rękami atłasu

co opatrywały mi rany

pocieszeniem w trudzie

przytuleniem i całusem

nocą - gdy się bałem

smoków i ciemności

czytelnią cudnych bajek

rozmową o szczęściu

miłością bez zdobywania

czasem łzami przebaczenia

te źrenice co wszystko

widziały - teraz patrzą 

z góry czuwają dopingują

tak wiele mi dałaś

kochałaś mądrze 

przygotowałaś do życia

to dzięki Tobie dziś

dobrze sobie radzę

Wołam do Ciebie

mamusiu i dziękuję

Kazimierz Surzyn 

przesypuje się

słoneczny pył

w amarantowej

klepsydrze kosmosu

a szczęśliwą wyspę

dziecięcych lat

otulił już dawno

zmierzch przemijania

i tylko czasem

fala powrotów

wyrzuca

na brzeg świadomości

ocalałe wspomnienia

tylko

oczy matki

błękitem nieba

z niezmienną troską

patrzą na mnie

tak samo

Autor: Don Adalberto

Wiersz jest jak muzyka

płynąca z serca wnętrza

ballady muskają struny

smyczki  na uczuć wezwanie

trąbki jak bębny burzy

i gitarowe ostre granie

Płynie ta muza z wolna

nieraz potokiem rwąca

szumiący ciężko w uszach

kropla cicho kapiąca

leci w bezkresy świata

gdzie nikogo nie było

do mgły co otchłań zasłania

w ciepłym promieniu jest miło

zanurzyć swoje wnętrze

wygrzać wiekowe gnaty

by tam wejść zbędny bilet

nie musisz być bogaty

otwórz się na te granie

bywa że struna pęknie

akord zabrzmi fałszywy

od muzy płynącej z serca

każdemu serce mięknie

oszukasz samego siebie ?

wrażliwość jest w nas wpisana

z góry spływa rozbłyskiem

iskra słowa wysłana

ty co drapiesz się w czoło

czytając te bazgroły

ze  mną nie zawsze wesoło

ale dobrze że jesteś

Tyle dobra spotkało

mnie w dzieciństwie

że starczy do końca życia

Dom - cicha przystań

w rytmie miłości

Dom - recepta

na zażegnanie

tego wszystkiego co bolało

w zetknięciu ze światem

Dom - drogowskaz

na mapie zdarzeń

Dom - pielęgnacja

dziedzictwa i kultury

Mamo   Tato

nigdy nie zapomnę 

obdarowania mnie ciepłem

i dobrym sercem

Właśnie nimi dzisiaj

obdarowywuję innych

Kazimierz Surzyn 

Ile napisano pieśni pochwalnych

wierszy sławiących dobroć i łaskę

ile prosiło ciebie dusz marnych

byś ogarnęła je swoim blaskiem

biegniesz po łące w rajskim ogrodzie

wianek pleciony z tych kwiatów polnych

które zerwane przy słońca wschodzie

w okół śpiew trele gwar ptaków wolnych

Zamiast korony kwiaty we włosach

wiatr lekko muska je w światła blasku

zbóż falujące łany o kłosach

złocistych

tyle ich ile żółtego piasku

na rajskiej plaży w niebios przestworzach

Radość wrażliwość dajesz nadzieję

dłoń która szczodrze sypie dla ludzi

ziarna niech w sercu twoim zasieje

wiarę z niebytu teraz obudzi

którzy o matce swej zapomnieli

że wychowała była opoką lecz

serce przed nią swoje zamknęli

kryjąc za grubą złości powłoką

Jej nie pamiętasz ile lat miała

nie była z tobą w dzieciństwa trosce

w niedojrzałości się  zapomniała

gdy zostawiła na świata łasce

Lecz zapamiętaj mój przyjacielu

gdzie byś nie szukał to rzecz jest pewna

ojców mądrości może być wielu

ale miłości matka jest jedna

słowo stworzone

w sposób

tak piękny

że sercu dodaje skrzydeł

w rymach odnajduje

melodię zmysłów

pieszcząc doznania

pięciolinią

wyrazów

bez rymu

zaś

pędzi

jak oszalały ogier

płynie

jak wodospady

kruszące skały

rozbija zaskorupiałe

przekonania

zerwane z uwięzi

reguł

próbuje przytulić

myśli

przyspieszyć

tętno

rozgrzać ciało

lub wprost przeciwnie

zmrozić celną puentą

niespodziewanie

docierając

do źródła

wszystkich lęków

bywa też lekiem

na wszelkie obawy

gdyż ma moc magiczną

zdolną

uzdrowić duszę

lub obudzić

drzemiącą

miłość

a wszystko to

tylko dla Ciebie

Czytelniku

Oskar Wizard