Postawili Ją za szybą, w kapliczce
Co przy drodze, za polem tam była.
Położyli bukiet sztucznych kwiatów,
Zostawili, a Ona patrzyła
Na te pola i na wiejskie chaty,
Tak by chciała stąd iść, tam do ludzi
Może w płaczu ukołysać dziecko,
Co po nocach ciągle, matkę budzi.
Razem z ludźmi zabrać się do pracy
I pomagać w ich codziennym trudzie.
I uśmiechać się gdy świeci słońce,
Albo płakać, kiedy płaczą ludzie.
Lecz zamknęli Ją tutaj, tak samą
Bo już pewnie o Niej zapomnieli
Jednak Ona wciąż tu na nich czeka
Ta Madonna Polna, cała w bieli.