Nie bój się niczego

usiądę przy Tobie

otulę skrzydłami ramion

ukołyszę słodko Ciebie

Nie bój się niczego

nawet gdy gwiazdy

całkiem zbledną

a słońce nie świeci

w mroku deszczu

podczas zamieci

Choćbyś się zmieniła

nie do poznania

będę przy Tobie

gdy dogasa świeczka

Kazimierz Surzyn

I.
śni zimna ziemia
w zamarzniętym letargu
milczy natura

II.
cały biały świat
obraz wykuty z lodu
przepadnie w słońcu

III.
nieśmiały promyk
dotyka bladej twarzy
wyczuwa ciepło

IV.
pajęcze nici
plecie nam wciąż nietrwałe
z lata i zimy

V.
śmieją się oczy
pachnie barwami życie
z tęczy nadziei

VI.
bezchmurne niebo
raduje się jak dziecko
przedsionek lata

VII.
w złotych promieniach
jakby dłoniach mateńki
tulą się ptaki

VIII.
dni coraz krótsze
zegar tyka inaczej
na pożegnanie

IX.
właśnie powiędły
ostatnie ślady lata
już zaciera wiatr

X.
drzewa też płaczą
łzami z wyschniętych liści
pokryte ścieżki

XI.
bolesny smutek
rodzi nową nostalgię
koniec ballady

XII.
pora podarków
co nowy rok przyniesie
czekam na gwiazdę

Zmiana do mnie przychodzi

z każdym porankiem nieznanym

rozsiada się w fotelu i pyta

o dzisiejsze plany

Jak dzień zaczniesz czy

wstaniesz nogą lewą , prawą

czy będę smucić się z tobą

a lepiej bić ci brawo

Nałogów garść dymiąca

paskudztwo czas już rzucić

czujesz że ledwo sapiesz

i nie ma się co kłócić

Od jutra zmiana powiesz

myślenia ścieżki zmienisz

na dobre tory wskoczysz

oczy swe rozpromienisz

Przemiana myśli to

za mało dobrze wiesz

do zmiany zaproś duszę gdy

prawdziwej  zmiany chcesz  

Pewnie i czas najwyższy

nawyki zmienić głupie

posłuchać bicie serca lecz

dziś tę zmianę mam w zupie

Ubogiej rodzinie spłonął dom

a obok rozłożysta willa stoi

tam siecze wizja biedy srogiej

tu wizerunek bogactwem poi

Córka umarła w biednej rodzinie

biały aniołek z niebieskim okiem

daje nam z niebios zaproszenie

tam każdy człowiek jest człowiekiem

Na wiosnę w zieleni zmarła matka

kiedyś ruchliwa pełna pasji życia

dzisiaj chłonie jej uschnięte ciało

nasza ziemia przyrody rodzicielka

Płacze ojciec nad nieszczęściem

sam jeden na Bożym świecie

wnet porwany zawieruchy pędem

tam gdzie córka żona radość

Teraz wiodą cudne rajskie życie

nie ma nieszczęść łez goryczy

przeszły ziemskich dni zamiecie

O tych co na ziemi bez serca byli

i będącym w potrzebie nie pomogli

tutaj w wieczności nikt nie słyszał

oni tylko na ziemi funkcjonowali

zagubili szczęście bezpowrotnie

nie ma po nich śladu gdzie zaginęli

Kazimierz Surzyn 

Ksiądz Józef Jamróz proboszcz kanonik

cudnej ziemi zagórzańskiej męczennik

z autentyczną wiarą z naukami Ewangelii

z łukiem tryumfalnym pokoju w aureoli

Z kromką razowego chleba dla ubogich

ulubieniec dzieci i młodzieży mu drogich

z zapowiedzią wysp raju dla człowieka

dobrem uratował niejednego grzesznika

Z bystrym okiem proroczej sprawiedliwości

z sercem pełnym największej miłości

z uszami co słyszały o każdej potrzebie

z rękami co pływały w miłosierdziu oceanie

Z ramionami skorymi do wielkiej czułości

Najwyższemu Bogu dozgonnej służebności

teraz jest z laurem oliwkowym zwycięstwa

z chwalebną tarczą ponadziemskiego męstwa

Tyś radość w duszach ludziom zawsze rozdawał

piękne owocne ziarna na ziemi co dnia zasiewał

Tyś nieba z doczesności i umęczenia dumą

Tyś Edenu po wieki najprawdziwszą  ozdobą

Kazimierz Surzyn

( Wiersz został nagrodzony I nagrodą na Międzynarodowym Konkursie

Poetyckim i Literackim " O autentyczną wiarę" i " O ludzkie serce człowieka"

w Mszanie Dolnej,  20 października 2019 roku). 

Wiersz upamiętnia Ks. Kan. Józefa Jamroza, który poniósł śmierć męczeńską -

został zamordowany w nocy z 10/ 11 grudnia 2001 roku w Jelczu Laskowicach

w diecezji wrocławskiej na plebanii, którą okradziono i podpalono , a następnie

zbezczeszczono zwłoki zamordowanego Kapłana. 

Weź mnie ze sobą w góry,
choć wysokości się boję.
Weź tam hen ponad chmury,
niech mam w Tobie ostoję.

Zabierz mnie dziś tam,
gdzie styka się niebo z ziemią.
Przecież nie chcesz być sam,
gdy kwiaty już zbledną.

Dotknij mnie całym sobą -
poczuj ciepły dreszcz słów,
dotknij swoją prostotą,
bym mogła zobaczyć cię znów.

Autentyczne życie

potrzebuje czasu

tyleż samo cierpliwości

nie chce pośpiechu

jak te chwasty 

rosnące na akord

na łąkach i polach

Zwolnij odpocznij

przejrzyj na oczy

spojrzeniem obejmij

śliczną naturę

pomyśl kim jesteś

czy dobrze wybrałeś

a może coś zmienisz

raduj się drobnymi 

sprawami uniesieniami

bo to twój świat

złap oddech przeżywaj

pracuj wyobraźnią

Skończ z bylejakością

nigdy nie pozwól 

aby pośpiech

ciebie zniszczył

ograbił z wartości

i tak na końcu drogi

czeka nas grób

wierzę że coś więcej -

spoglądam w niebo

Kazimierz Surzyn

Kapłan na mszy powiedział :
…dziś z zalewu koło Włocławka wyłowiono…
i dłonie złączył do modlitwy
nie dokończył
w wielki szloch zamieniony został śpiew

Ojcze wróciłeś wtedy
miałeś
ręce skrępowane sznurami nienawiści
do nóg zimne dołożyli ciężkie kamienie
na szyi pętla a ceną jej było milczenie
na konsekrowanej sutannie krew

…nie dajcie się zwyciężyć złu…
bądźcie w czynach swych zawsze czyści

czas
obudzić się z tego koszmarnego snu
ale to nie była jedna senna mara

nie umarła w sercach maluczkich wiara
bo jak nadzieja jest nieśmiertelna
a wraz z nimi miłość do człowieka
którą w darze dostałeś od Boga

w pierś niech każdy się dzisiaj uderzy

pozostało po Tobie nie tylko wspomnienie
ostatnia homilia
u świętych polskich braci męczenników
ostatnia przestroga

jeden jest w życiu właściwy szlak
choć wiedzie przez nieskończone zakręty
tam gdzie na Ciebie czeka
Prawda

Ojcze Jerzy
dziś patrzysz na Polskę z ołtarzy i pomników
powrócisz raz jeszcze
na Ojczyzny łono
...
jako nasz święty

Błogosławiony ks. Jerzy Popiełuszko 

14.IX.1947 - 19.X.1984

Kocham cię chociaż nie jesteś już tak blisko
i ja się teraz oddalam
powoli się od lat spalam
kocham cię za to co było - za to wszystko

zanim przepadnę w końcu w szarym popiele
od ostatniej skry ogniska
pora deszczu wiatru bliska
tyle chciałem jeszcze powiedzieć choć wiele

tych słów pozostało na kartach wydartych
z rannego serca bezlitośnie
kocham śnię o wiecznej wiośnie
przyjdź choćby ze snem po raz trzeci i czwarty

przygotuję z naręczy kwiatów posłanie
i będziemy całą noc śnić
przez chwilę jak na zawsze być
w pokoju samotnym choć cień pozostanie

Ile to już razy pisałem do szuflady
już nie policzę bo tych rymów tysiące
ile razy serce milczało cierpiące
liczyć teraz nie będę i posłucham rady

że najbardziej bolą rany te rozdrapane
niż takie które całe lata się goją
i gdy nowe sny będą mi jako zbroją
ja z jednym wybranym do końca pozostanę

i nie poczuję już tak smaku samotności
a tym bardziej serca bólu z cierpienia
w świętym blasku nie znajdę ni razu cienia
pośród promieni zanurzonych w tej czułości

góra ze spełnionych marzeń się ciągle piętrzy
jakby chciała do nieba ponad obłoki
co dzień coraz bardziej śmiałe stawiam kroki
po moście nadziei utkanym z łuku tęczy

Oddam Ci moje serce -
nie musisz prosić wcale.
Nie wysilaj się wielce -
znieś wszystkie moje żale.

Nie mam wcale bogactwa -
tylko siebie mam całą.
Nienawidzę cwaniactwa -
lubię czarno na białym.

Jeśli chcesz się zatracić
w uczuciu tak cudnym -
pozwól mi się dziś zwabić
sposobem nawet niechlubnym.

W wygodnych butach

drogę życia przejdę

jeszcze będę błądził

ale do celu dojdę

Każdy doświadcza

czasem z głupoty

albo z niewiedzy

posiada kłopoty

Doświadczenie uczy

rozpoznawać błędy

które niesie życie

i poskramiać zapędy

Wielka szkoła życia

zwiększa mądrość

pożycia w rodzinie

dając wierną miłość

Kazimierz Surzyn

w bezmiarze czasoprzestrzeni
mierzymy wyśnione zamiary
potem na jawie odmierzamy

wciąż liczymy że coś się zmieni
i nigdy niczego jedną miarą
dzień za dniem mija tak szybko
jak wiatrem gnany

sił dodaje nadzieja i wiara
stawiamy nowe kroki do celu
często kręcimy się w kółko

czas zabliźni wszystkie rany
tylko nie zapomnij przyjacielu
nakręcić starego zegara

tego z kukułką

Pierwszy wyciągnij rękę

do drugiego człowieka

powstrzymaj jego mękę

Uśmiechnij się do każdego

ust tobie wcale nie ubędzie

a ujrzysz człowieka radosnego

Zrób herbatkę z różą miodem

babci mamie dziadkowi tacie

rozpal ich serca miłości słowem 

Uczyń życzliwość stylem bycia

mów dziękuję proszę przepraszam

te słowa są filarem naszego życia

Powiedz kocham żonie dzieciom

zaopiekuj się nimi tak na serio

sercem najszczerzej pomóż ludziom

Niechaj się ciepło rankiem otwiera

kwiatem niechże kwitnie dobro

a wieczór niech szczęście zawiera

To tak mało dla egzystencji ludzkości

a jednak tak bardzo bardzo dużo

w naszej szarej zawiłej rzeczywistości

Kazimierz Surzyn 

Księża Męczennicy

ze Świadectwem Wiary

Boga Wysłannicy

z cierpieniem bez miary

Z białymi różami pokoju

z tarczą zwycięstwa 

nieugięci w boju

o przywrócenie człowieczeństwa

Maksymilian Maria Kolbe Roman Sitko

Kazimierz Sykulski Józef Jankowski

Marian Skrzypczak Józef Kowalski

Zygmunt Sajna Włodzimierz Laskowski

Stanisław Pyrtek Piotr Edward Dańkowski

Władysław Goral Stefan Grelewski

Jerzy Popiełuszko Zbigniew Strzałkowski

Roman Kotlarz Jan Czuba

Michał Tomaszek Robert Gucwa

Stanisław Suchowolec  Sylwester Zych

Stefan Niedzielak  Józef Jamróz

i setki innych męczenników..

Ojczyzny naszej Proroków

W Chrystusie dopełnionych

w chwale nieba wyzwolonych

wzorców dla pokoleń 

dla póz ludzkich wcieleń

Kazimierz Surzyn

( Wiersz nagrodzony I nagrodą na Międzynarodowym Konkursie Poetyckim i Literackim

" O autentyczną wiarę " i " O ludzkie serce człowieka" w Mszanie Dolnej , w niedzielę 20 października 2019 roku)

Gdy  pisze znów pióro coś pięknego

bo odwiedziło mnie natchnienie
wersy podyktuje duszy sumienie
a tobie krytyku portalowy nic do tego...

jak uczynię na chwilę świat kolorowy

prawdziwy i proroczo wyśniony
w księdze życia zapiszę  strony
a tobie nic do tego krytyku portalowy...

kiedy zawita do mnie rymów bez liku

zatańczą licznie niezazdrosne
poczuję w sercu ciepłą wiosnę
a tobie nic do tego portalowy krytyku...

Przecinki i kropki cały czas pieści
i nigdy dobrych od niego wieści
rozbiera nagie wiersze na części
niewinne jak uśmiech niewieści

swój wers tam jak zwykle umieści
choć ich napisał tysiąc czterdzieści
rymów krew jednakowo niebieści
druh stary papier wciąż szeleści

że najlepsze są tylko jego treści
a kiedy światu to na koniec obwieści
czytać będziemy nowe antypowieści
ile w pustej głowie się jeszcze zmieści

stworzonych słów bez empatii i boleści
tak się pomniki poezji co dzień bezcześci
zużytym inkaustem i piórem bez rękojeści

to już 35 lat...

*
milcząca Wisła
w niej zapętlona prawda
taka samotna

*
konała w ciszy
zakneblowane usta
powiedzą wszystko

*
ze swej Golgoty
powróci jako święty
przewodnik Jerzy

Dziś ujrzałem wielką radość

w oczach Paulinki mojej córki

która urodziła słodką miłość

w postaci prześlicznej Natalki

Wypełniony radością żyję

motorem mojego istnienia

szczęściem teraz emanuję

nadszedł czas rozkoszowania

Wnuczka która uszczęśliwia

otwierając tutaj wrota nieba

sama radością nas ożywia

istna wręcz rodziny ozdoba

Kazimierz Surzyn