W krainie w której nie ma cienia

Byłam w krainie, w której nie ma cienia.
Światło przedziwne przestrzeń tam wypełnia,
Jest wszędzie, więc pory dnia nie zmienia.
Wspomnienie tej chwili tęsknotą napełnia.

Pod pięknym drzewem siedzi ma Rodzina,
Przy stole serdecznie ze mną obraduje.
Wtem czasoprzestrzeń nagle się zagina,
W szpitalnym łóżku, w bólu się znajduję.

Chcę wracać, lecz tego uczynić nie mogę,
Proszę Cię Mamo, taki ból jest w ciele!
„Zadanie masz kontynuować drogę,
Energetycznych długów zaciągnęłaś wiele.”

Boże, daj siłę wypełnić Rady ustalenia,
By kiedy wrócę w przestrzenie nieznane,
W krainę, w której nikt nie rzuca cienia,
To móc rzec: Ojcze mój, zadanie wykonane.
 
Przez jeden krótki moment w życiu,
Byłam w krainie, w której nie ma cienia,
Gdzie miłość, pokój zawsze są w użyciu,
Gdzie nikt nie sądzi i nikt cię nie ocenia.