ukryte w szafie
zamkniętej
na klucz
ze stali
pokryły
notesy
i dawno zapomniane
kalendarze
jeszcze wczoraj tętniły
życiem
zachwycały
barwami
czterech pór roku
nadziei
fascynacji
spełnionych pragnień
i wiary
że wszystko
co dobre
może się zdarzyć
świat był
taki wielki
pełen tajemnic
i wielu możliwości
teraz zapewne
mają już tylko jedno
pragnienie
abym
otworzył
szafę zamkniętą
stalowym kluczem
i przeczytał je
czasem
bo wtedy
ożyją
Oskar Wizard
przycupnęło skromnie
pomiędzy
zakurzonymi książkami
i rozpalonym laptopem
może pozostawił
je któryś
z miłych gości
a może
upadło przypadkiem
podczas
ostatniego rozstania
bez gniewu
lecz z podtekstem
wychodząc z cienia
otrzepało
przydeptne
niepamięcią skrzydła
aby wznieść się
w okolice żyrandolu
bo słowa
nie lubią pozostawać
niezauważone
i bez odpowiedzi
próbowałem
złowić je
siatką na motyle
pamiątką z dzieciństwa
którą łapałem też
słowa dorosłych
tak zapalczywie
przeze mnie
gromadzone
jako sentencje
o życiu
byłem ciekawy
czy jest to słowo
przyjazne
może nawet zakochane
lub chce
mnie przed czymś przestrzec
niestety
słowo wyleciało
przez otwarte okno
w kuchni
w której gotowałem
właśnie kawę
aby delektować się
aromatem
napoju
i tego właśnie słowa
widocznie
nie trafiło na swój czas
było przeterminowane
albo skierowane do kogoś
innego
straciłem słowo
ale zyskałem
pytanie
bo świat nie znosi
próżni
Oskar Wizard
Chciałbym...
Spotkać się z tobą...
Na dróg rozstaju...
W połowie drogi,
między szeptem
i serca drżeniem.
Chciałbym...
Złowić w spojrzeniu...
Iskrę, która rozpali
niebo...
W połowie drogi,
między słonecznym zachwytem
i księżycową sonatą.
Chciałbym...
Umówić się z tobą...
Na zachód od Edenu...
Bo na wschodzie
straciliśmy już wszystko.
A ja chciałbym
odzyskać...
Ciebie!
Oskar Wizard
różom
nie wyrywam kolców
może mnie kiedyś
nimi obronią
omijam też wiatr
ma wiele
do zrobienia
dobrego i złego
bez zbędnej zachęty
patrząc na wierzby
popadam w zamyślenie
nad zakurzonym fortepianem
który od dawna milczy
a może nawet
płacze
jak one
w zakręcie strumienia
poszukuję
znaków tajemnych
które zwiastują
nasze kolejne
spotkania
i tylko niebo
niezmiennie
ukrywa
błękit
za żaluzją chmur
i tylko zegar
odmierza
nasz czas
tykając
niecierpliwie
ciekawe
czy coś
wie?
Oskar Wizard
Chociaż pomiędzy nami
błyszczące serwery...
I między nami pola,
lasy, rzeki...
Jest we mnie zachwyt
niezmierny...
Że tęsknisz
i czekasz.
Chociaż znów
wprowadzili
program nowy...
Który wzbudził niesmak
zamiast zachwytu...
To znów jestem
chętny i gotowy...
Aby adorować cię
od samego świtu.
Oskar Wizard
niewiele dziś trzeba
aby wejść komuś na odcisk
wystarczy kolor skóry
płeć poglądy
czy preferencje
i już ktoś strzela
jadowity emocji pocisk
bo złe emocje
mają dziś
niesamowite wzięcie
podwójna moralność
święci wielkie triumfy
święte paciorki
przesuwają
drapieżne pazury
ja nadal wierzę
w herosów i nimfy
i że zły człowiek
oberwie kiedyś
z grubej rury
Oskar Wizard
(20.03.2013)
Płyną wiersze
po niebie
tysiącami.
A każdy
inną historię
opowiada...
O szczęściu,
samotności,
o tym
co między nami.
Jeden szybuje do gwiazd,
inny w przepaść opada.
Nikt nigdy
wszystkich nie odczyta...
Życia by przecież nie starczyło.
Czasem aż chciałoby się
autora dopytać...
Jak się to zakończyło?
Poezja przegrywa
z filmem
lub melodią...
A mimo to stwarza
wspanialsze doznania.
Te nostalgiczne
lub z naturą pogodną.
Są warte pokochania!
Oskar Wizard
Opadła ręka
na wiersz niedokończony...
Atrament pokrył
szaleńcze wypociny.
Radością chwila ta była
dla żony...
Szczęściem
dla całej rodziny!
Redaktor odetchnął,
gdyż miejsca na serwerze
już brakowało.
Nikt tego nie czytał
oprócz znudzonych życiem dam.
A jemu łamania klawiatur
było mało...
Poza tym był to burak
i cham!
Ucieszyli się ze śmierci
pozostali poeci.
Odpadła im
uciążliwa konkurencja!
Drażni gwiazda,
która wciąż świeci.
Cieszył się prokurator,
bo poetę
czekała znów
amnestia.
Przy zwłokach usiadł
Anioł z Diabłem,
(obaj zasmuceni).
Autor nie pasował do Piekła,
a tym bardziej do Nieba.
Skoro czas wypełnił się
na tej Ziemi...
Na zawsze do Czyśćca
zabrać go potrzeba!
Będzie tam robił to,
co do tej pory...
Pisał wiersze
czytane przez kilku przyjaciół
i dywizję wrogów.
I tylko rodzina
wieść będzie spory...
Dlaczego za tą twórczość,
nie dorobił się
skrzydeł ani... rogów?!
Oskar Wizard
Aluzje, milczenie,
przeciągłe spojrzenia...
Zachwyt nad różą,
choć schabowy
smaczniejszy...
Piękne słowa
wzbudzają natchnienie...
Choć prosty przekaz
jest ciut jaśniejszy.
Pytania bez związku,
choć gdzieś tam zmierzają...
Niekiedy obawa gasi twój głos...
Czasem mężczyźni
subtelności nie ogarniają...
Wołają: Tłumaczu
prędko tu chodź!
A ona dziwi się
bezustannie...
Przecież tak jasne
dawała sygnały...
Życie społeczne,
to nie jest kochanie.
Ważne, by odmienności
bez słów się przytulały.
Oskar Wizard
Nastąpiło
niespodziewane zderzenie.
Spotkała się miłość z pokorą.
Co dzisiaj twoje serce wybierze?
Co twoi znajomi wybiorą?
Już słychać,
że konflikt się zrodził!
Bo popiół
wyklucza miłosne wyznania.
By wszystkich pogodzić,
jeszcze ten się nie urodził...
Więc wstrzymaj oddech
i zakończ wzdychania?
Lecz jak dziś nie kochać,
kiedy dzień tak wiosenny?
Pomóż mi
rozwikłać konflikt
mój Boże!
Nigdy moich próśb
nie był to trud daremny...
Będę dziś wzdychał
w ciszy i pokorze!
Oskar Wizard
Kładę poezję
pomiędzy ogień i wodę.
Śpiewem niech będzie
w krainie milczenia.
W jałowe dni
wplotę wersy słodkie.
Niech los
w lepszy
pod jej wpływem
się zmienia.
Będzie słonecznym promieniem
w pochmurny dzień.
Skargą,
gdy krzywda
będzie się działa.
Rozproszy
każdego smutku
cień...
Gdyż w sercu
doświadczonego życiem
powstała.
Oskar Wizard
Kłębią się wciąż
i spokoju nie dają.
Jeden piękniejszy
od drugiego.
Słodzą sobie
lub zaczepiają.
Czy powstanie
coś wielkiego?
Lubią tak robić
internauci i poeci.
Bo każdy profil
to inne doznania.
Wszystko
się przecież
pomieści w sieci.
Fałszywy obraz
prawdę przesłania.
Mistrzowie potrafią
podrabiać płcie
obydwie.
Maksymalne ukrycie
własnej tożsamości!
Pamięć o kimś takim
szybko zginie...
Gdyż brak mu odwagi
albo godności.
Trudno być sobą
w czasach dzisiejszych.
Swoimi ustami
prawdę wyrażać...
Ktoś udawany
jest może piękniejszy?
Być sobą
potrafi niektórych
przerażać!
Oskar Wizard
Było nie brać,
tego jabłka
od Ewy!
Bo czy nam źle było
w baśniowym raju?
Aniołki wykonywały
swój lot podniebny...
Potem golonką
karmiły nas
w cudownym gaju...
Nie powiem,
miłość to uczucie piękne...
Lecz ile się trzeba
przy nim nastarać?
I złość,
jeśli były to
wysiłki daremne...
Albo też łączyć się
i w gniewie
rozstawać!
Więc zamiast lenistwa
mamy teraz kochanie...
Chociaż częściej
zamiast seksu
boli ją głowa...
Każdy tygrys
misiaczkiem
wnet zostanie...
W nagrodę
na wczorajszym rosole
pomidorowa!
Oskar Wizard
W każdej sprawie,
musi wyrazić zdanie!
Najbardziej w tej,
której nie pojmuje.
Obrazić kogoś,
to jego największe
kochanie.
To nic,
że mu się wątroba
już psuje.
Bo jad
jest naturalnym
hejtera pokarmem.
Wyobraża sobie
swój nick
jako tarczę bohatera.
Bluzg dla niego
jest jak dla małpy
bananem...
Odreagowuje to,
co w życiu nazbierał.
A jest to wręcz
niewielkie dokonanie...
Gdyby miał bujne życie,
nie siedziałby
przed monitorem...
Nie dla niego pieniądze
ani wiekie kochanie...
Tygrys bez twarzy,
z dziadowskim honorem.
;)
Oskar Wizard
Buduję wciąż przestrzeń
za nadzieje nowe.
Jutrzejszym dniem
pragnę witać bohatera...
Poprawić kilka wad,
hodować zalety...
Dlaczego nie mogę tego
osiągnąć teraz?
Marzę też,
aby o dniu wczorajszym
zapomnieć.
Dniu, który szepcze
o niedoskonałości.
Będę wciąż doskonalić
duszę i ciało...
Aby znaleźć się
w kręgu
twojej miłości.
Oskar Wizard
(06.02.2018)
Lubimy wymyślać słowa
dla tego, co niepoznane.
Mówisz więc Bóg
i w tej chwili
go stworzyłeś.
Nauka zaś zna teorie,
które są niezmierzalne...
Odpalasz atomową bombę
lecz nie wiesz
jak to zrobiłeś.
Co trzyma
elektron z protonem
na uwięzi?
Ktoś twierdzi,
że Wszechświat
kiedyś całkiem się
rozrzedzi...
Inny zaś,
iż przeciwnie
- do czarnej dziury
się zwęzi...
Pokaż mi,
gdzie w tej chwili
są dusze
i Wszyscy Święci?
Rozpadają się książki
od moli i starości...
Kiedyś zatrzymają się
serwery internetowe...
Urodzi się ostatni
spośród ludzkości...
Pojawią się inne
gatunki dominujące.
Wymyślamy wciąż słowa
dla tego, co nowe...
Tak jakby mowa
była największym
osiągnięciem.
A jeśli przestrzeń
jest zjawiskiem
wielowymiarowym?
Zaś My
spośród wielu,
niewielkim
eksperymentem?
Oskar Wizard
(06.02.2018)
Poezjo!
Łabędzi krzyku
oczekującym pierwiosnków.
Lotem Ikara wstępuję na niebo...
Nawet zimą
czarujesz serce wiosną.
Dodajesz życiu blasku
i miodu przedniego.
Wzlatuję na twoich skrzydłach,
aby dotknąć słońca.
Wśród gwiazd
przytulam okruchy radości.
Lot pełen marzeń
niech trwa bez końca!
Zwłaszcza tych
o szczęściu
oraz miłości.
Lecz wyżej nieba
wielki mur prozy
zbudowano.
Jak ćma wciąż uderzam
tracąc skrzydła atramentowe.
Od wieków upadki Ikara
z zachwytem
oglądano...
Lecz ja u stóp ci kładę
wzruszenia nowe.
Oskar Wizard
Ludzie nie pragną wcale prawdy.
Wolą sen słodki jak arszenik.
Więc po co podawać coś na tacy?
Niech sami dojrzeją.
Gdy mówię coś o Bogu...
Twierdzą, że lepiej go znają.
Można być blisko kogoś i nie poznać go wcale...
A ja tylko mówię, nie chcę przekonywać.
W końcu nawet ewolucja wskazuje,
że warto zwiększać swoje szanse,
a nie czyjeś.
Gdy piszę o miłości, uderza konkurencja.
Tak jakbym chciał coś komuś zabrać.
Niech każdy dba o swoje szczęście.
Bo patrząc na cudze, może własne stracić.
Gdy wreszcie krzyczę lub śmieję się donośnie...
To ze spraw tak śmiertelnie poważnych,
że przybrały kształt zabawnej groteski.
Nawet nie mam żalu do obrońców spraw
doktrynalnych, budujących na nich kariery...
Lub zarabiających na tym cynicznie
wielkie pieniądze...
Mam odrobinę żalu do zwykłych ludzi dających
wciągnąć się w te gierki.
Wystarczy poczytać sprzeczne opinie i samemu
wyrobić sobie osąd.
Mam też odrobinę żalu
do poetów.
Opisują często samych siebie,
biednych i nieszczęśliwych...
Pokrzywdzonych przez los i ludzi.
Jednocześnie bardzo często
brak im odwagi,
aby zabrać odważnie głos
w sprawach bulwersujących
społeczeństwo...
Lub też jak chorągiewki
na wietrze trzymających się
jedynie słusznej linii.
Bo tak bezpieczniej?
Skąd więc to urojone oczekiwanie
na pozytywne zmiany?
Bo jak nie my,
to kto?
Tylko my możemy
zmieniać świat
i swój los.
Lecz do tego potrzeba
odrobiny odwagi.
Przecież życie jest krótkie.
Nie warto aby było małe.
W miarę upływu lat
odczuwam narastającą dolegliwość...
Coraz bardziej miłuję nieprzyjaciół
swoich.
Może czasem coś powiem,
bo milczenie oznaczałoby
zgodę na zło,
ale wybaczam im małostkowość.
Bo nie każdy może dojrzeć
do pełni Człowieczeństwa.
Czy wielki marmurowy nagrobek
ma być jedynym trwałym
dokonaniem życia?
Nie sądzę.
Oskar Wizard
Są wiersze pachnące
jaśminem
rozkwitające barwnym
tęczowym
bukietem
odurzające jak mocnym
winem
srebrnych dzwoneczków dźwięczące
echem
bywają także wiersze
cudowne
co serca samotne
do siebie
zbliżają
a zagubione łączą
ponownie
z oziębłych zaś lód
gorącem swym
skuwają
czasem pojawi się utwór
krok
zatrzymujący
co serca
na pustyni ludzkiej
bywa
wołaniem
pięknem swej prawdy
myśli
zajmujący
bo Twojej duszy
jest on
przesłaniem
/daj mi w prezencie
taki wiersz proszę
:)*
nadmiaru słodyczy
czasem nie znoszę.../
Oskar Wizard
Afirmowałem pogodne baśnie.
Chciałem zapomnieć o życia brzemieniu.
Zanim płomień życia nie zgaśnie...
Napisałem kilka wierszy w natchnieniu.
Zwłaszcza o moim garbatym losie.
Uczyłem się zwalczać pech pracowitością.
Bo mogło być już tylko gorzej.
Zbyt mocno nauczyłem się żyć z samotnością.
W moim życiu była śmierć, choroby i straty.
Nie będę się jednak z tobą licytował...
Może też masz los chronicznie garbaty?
Wiedz jednak, że nade mną nikt się nie litował.
Nauczyłem się władać pogodą ducha.
Chociaż czasem gasi ją cień z przeszłości.
Niekiedy Bóg moich próśb wysłucha...
Z wyjątkiem tych o szalonej miłości.
Dlatego też lubię wiersze zakochane.
Namiastką są tego, co się nie spełniło.
Mimo to życie wiodę wspaniałe.
Względną równowagą się wypełniło.
Tylko czasem staję się jak wilk czujny.
Doświadczanie katastrof uczy mądrości.
Bywam wtedy odrobinę czupurny.
Sam nie wiem dlaczego nie chcę ustąpić?
Udzielam z chęcią kredytu zaufania.
Bo w prawie każdym jest pragnienie dobroci.
Niektórym jednak złość rozum przesłania.
Wtedy daję powód do prawdziwej złości.
Pokonanemu lubię dłoń na zgodę podawać.
Życie nie może wojnami być wypełnione.
Kiedyś relację z życia będę Bogu zdawać.
Powiem Mu: wszystkie zadania sukcesem zakończone.
A jeśli śmierć jest końcem wszystkiego?
W nicości nie będę poświęcenia żałować.
Warto dać wszystko dla kogoś bliskiego.
Może większe szczęście od mojego wyhodować!
Oskar Wizard
https://www.youtube.com/watch?v=q6DWJPaNVz4