w miłosierdziu niezgłębionym
rozgrzesz mnie Panie
z uczuć przyziemnych
braku pokory
własnego zdania
które wymyka się
innym spod kontroli
w dobroci nieograniczonej
rozgrzesz mnie Panie
bo innym z drogi nie schodzę
uparcie trwam przy swoim
wielkim się nie kłaniam
i nie mogę się zmieścić
w ogólnie przyjętych ramach
w miłości nieskończonej
rozgrzesz mnie Panie
z myśli nieuczesanych
które niekiedy
grzeszne być mogą
i z ciemnego kąta
gdzie czasem chcę się ukryć
przed Tobą
Autor: Don Adalberto
Mijają godziny, dni i tygodnie.
A każdy czymś wspaniałym się kończy.
Myśli płyną spokojne, pogodne.
Ja dobrze do wymarzonych celów dążyć.
Wiele nas łączy, choć każde z nas inne.
Bo dobre chwile są w sercu zapisane.
Nawet gdy krążę gdzieś o tobie myślę.
Myśli są ciepłe, miłe i kochane.
Oskar Wizard
Widzę smutek w twoich oczach.
Chmurne czoło, ust ściśnięcie...
Śni mi się to już po nocach.
Gdzie podziało się twe szczęście?
Nie chcesz, nie mów o przyczynach...
W końcu nie znasz mnie zbyt długo.
Chcę aby śmiała się dziewczyna!
Pragnę być uśmiechu sługą.
Może kiedyś mi opowiesz...
Kto lub co radość odbiera.
Coś lepszego możesz zrobić...
Zacznij śmiać się już od teraz.
Ja tajemnic znam tysiące.
Nie chcesz, nie wyjawiaj swojej szybko.
Usta miej wciąż tak milczące...
Lecz uśmiechnij się żabko! Rybko!
;)
Oskar Wizard
Uświadomienie potęgi Boga
Zbawienie, moc umysłu
wypełnienie naszego życia
szkoła miłości najczystszej
podniesienie z upadków
dar od Pana Najwyższego
wzrastanie przez ból
most do wieczności
klucz, co otwiera bramę raju
drogowskaz w podróży
miłość, która jak bandaż
tamuje rany serca
wyciszenie, spokój duszy
przebaczenie sobie i innym
znak wiary i pokoju
siła do siania dobra
nasz duchowy rozwój
kontynuacja dzieła Odkupienia
aż do przekroczenia progu
nieba, w chwale Bożej
przyjmijmy Krzyż z radością
do serc, na szyję,
pod strzechy domostw
i idźmy za Chrystusem
Kazimierz Surzyn
W blasku słońca
moje natchnienie.
Szczęście blisko dobrych ludzi.
Radość to serdeczne przytulenie.
Ciekawość
do czynu
serce budzi.
Piękne życie,
całkiem nowe.
Odkrywane już inaczej.
Prawdy tylko całkiem moje...
Złe wspomnienie
wraca rzadziej.
Nie dla mnie barwy
cudzego obrazu.
Nie mieszczę się też
w dawnym schemacie.
Nie żałuję tego ani razu...
To przemiana siostro, bracie.
Los odważnym zawsze sprzyja.
Niech na słowach się nie kończy.
Znowu dzisiaj mi się śniłaś.
Serce do miłości dąży.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Jest w nas coś takiego,
co wzrusza.
Do tego myśli
wolne
i nieposkromione.
Z pewnością
potrafi zachwycić
dusza.
Prawdziwy żar jednak
to ciało przytulone.
To ciało kogoś,
kto nas wręcz zachwyca.
Z rozkoszą
opisujesz dłońmi
jego kształty.
Pragniesz na zawsze
zapamiętać urok oblicza.
Gdy kochasz
piękne będą
nawet zmarszczki,
fałdki.
Największa to radość
gdy ciało do drugiego
pasuje.
Gdy z ich połączenia
powstaje
najpiękniejszy ornament.
Chwile najwyższej ekstazy
serce zachłannie
zapamiętuje.
Bo są cenniejsze
niż złoto
czy najdroższy
diament.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
delikatnym dotykiem
na białej korze brzozy
list do Ciebie piszę
Ojcze Przebaczenia
nie sądź mnie
zbyt surowo
za niedoskonałości
i grzechy popełnione
nawet jeśli czasem
błądzę w gęstwinie
na zawsze jestem Twój
aż po wieki wieków...
Autor: Don Adalberto
Twoja miłość zapala gwiazdy
Ożywia słońce choć pochmurno
Każe bić mocniej sercu
Oczy barwi czerwonym płomieniem
Usta lukruje czarem słodkości
Wyrywa z ciała duszę co frunie
Jak ptak na wyżyny nieba
Poraża błyskiem pioruna
Gorączkę amorów i flirtów zalotnych
Osadza w całej okazałości na czole
Szałem miłosnym ogarnia ciało
Jest ponad wszystkim co rozum ogarnie
Ja biorę Ty dajesz Ty bierzesz Ja daję
I tak całą noc cały dzień
Nic więcej od Ciebie nie chcę
Tylko błagam kochaj mnie
Kazimierz Surzyn
Dotknij mnie swoim żarem
Który rozpali mnie i da nadzieję
Niech jeszcze raz będzie mi dane
Zrozumieć dlaczego Cię tak wielbię
Powiedz mi że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
Wspomnij w szczegółach o naszej przyszłości
Pozwól się objąć, gdy obiecam, że dla Ciebie zrobię wszystko
Razem pragniemy żyć w tej odległej dorosłości
Baw się moimi włosami, mówiąc że chcesz mnie mieć blisko
Powiedz mi, że mnie kochasz
Że te brzydkie słowa cofasz
Pocałuj mnie na dobranoc
Powiedz, że w nas wciąż trwa moc
Zanim zapanuje Tobą najlepszy w życiu...
I zostawisz mnie z marzeniami
Bańka snu pękła
Zostawiłaś moje serce z cierniami
A róża miłości zwiędła
Przytul mnie ostatni raz
Zanim zapanuje nad Tobą...
Impuls.
Cieplej na sercu
i w samym ciele,
mijają depresje,
wiatr rozwiewa
smutki i żale.
Słońce przebija mgłę,
śmieje się w rzece,
łagodnie grzeje,
budzi do życia
człowieka duszę
i maluje świeże
przyrody pejzaże.
Zajaśniało, zapachniało
powietrze życiem,
drzewa obrosły pąkami,
bazie pachną świętami,
trawy zielenieją z radości.
Wiosno, ty oczy
moje pieścisz,
cudowna wiosno,
ach wiosno,
Pani kwiatowa.
Wróciły skrzydlate,
pieśnią zawróciły
nam w głowach.
Bocian dziobie
na łące, tryumfują
uśmiechnięte buzie,
choć lat przybyło,
serce ciągle młode.
Na wiosnę obudziły
się nawet te dwie
niemowy i miłość
sobie wyznały,
bo najpiękniejsza
jest miłość wiosną.
Kazimierz Surzyn
Kiedyś w modlitwie prosiłem,
Boże nie chcę już dłużej
dźwigać swojego krzyża,
Panie oddal go ode mnie.
We śnie ujrzałem Anioła,
co rzekł w jasności do mnie,
nie bój się, choć za mną,
poszedłem nieco przerażony.
W pomieszczeniu pokazał mi krzyże,
złote, srebrne, żelazne, drewniane,
proste, wymyślne, malowane, ozdobne,
wielkie, średnie, małe, i najmniejsze.
Anioł pozwolił wybrać mi krzyż,
złotego nawet nie podniosłem,
ozdobny uwierał me ramiona,
żelazny był ciężki i niewygodny.
Wreszcie dokonałem wyboru,
Anioł uświadomił mi, iż krzyż,
w moich rękach to ten,
który cały czas noszę.
Moje małe krzyże, bolączki
dnia codziennego, cóż znaczą
wobec Krzyża Jezusa Chrystusa,
który odkupił winy wszechświata.
Z krzyżem uczymy się miłości,
kruszeją zatwardziałe serca,
zabliźniają się rany wieloletnie,
gdy przebaczamy sobie wzajemnie.
Kazimierz Surzyn
piękno natury
wzbudza zazdrość aniołów
blednie przy niej niebo
góry zniżają się do nizin
morze wysycha
światła prędkością
do ostatniej kropli
jej włosy lśnią
jak aksamit złoty
oczy dwa brylanty
świecą płomieniem
zapalonym wiecznością
usta w czerwonej
róży zamknięte
odbity jej pocałunek
na moich ustach
pielęgnuję jak sadzonkę
co dopiero posadzoną
twarz owalna
światłem jaśnieje
niczym księżyc
w swojej pełni
witalność ramion
targają wichry
w cztery strony
ciało powabne
w linii prostej
i piękności frezji
jej serce nadaje
ton sercu mojemu
Kazimierz Surzyn
Twój portret
ciągle żywy
we mnie jest,
tak jakbym
Ciebie widział
dzisiaj, pochylonego
w modlitwie,
rano idącego
do fabryki,
mimo zmęczenia
miałeś dla mnie
zawsze tyle czasu
ile go potrzebowałem,
czarne gęste włosy,
skośne raźno
patrzące oczy
i nos lekko
uniesiony ku górze,
znajdujący szczęście
pośród leśnych drzew,
w błogostanie łąki,
w polach, co rodzą
pożywienie dla duszy,
w rodzinie, o którą
dbałeś gorliwie,
rozdając każdemu
gorące sercem
chleba bochenki,
Twój zachwyt
nad darem życia,
pochwała dla przyrody,
wartość pracy,
przywiązanie do
narodowego dziedzictwa,
szacunek dla ludzi,
to Ty tato
Twój portret
ciągle żywy
we mnie jest.
Kazimierz Surzyn
Wyrwany z kaloszy
gdy chodziłem po wodzie
deszczu urwanej chmury
zwanej potocznie kałużą
zabezpieczenie przed
zamoczeniem stóp
jest skuteczne dopóki
dopóty nie ma dziury
lub z kaloszy właśnie
coś nie wyrwie znienacka
uniosła mnie na wysokość
pierwszego piętra myśl codzienna
czemu kropla natury tak drąży
że do szpiku kości przenika
zimnem życiodajna kruszyna
usechł by nawet kaktus
bez jej pocałunku namiętnego
choć tak rzadki to przywilej
na pustyni uczuć pyłu
wzniesiony świadomością chwili
w teraz jestem bez jutra i
wczoraj przeminie a kalosze
biorę pod pachę idąc chlapię
jak dziecko szczęśliwe
rozpryskuję tą chwilę
zapomnienia że katar murowany
niech z nosa kapie niech nos flika
ważne że oczy wyschnięte
od ciepłej herbaty z cytryną
od mięty choroba znika
serce na przeszłość mam
chyba zamknięte
Zaczyna się w łonie matki
jest w zdrowiu, pracy, uśmiechu,
jak ziarno rozsiane po świecie,
ubogaca, pomnaża istnienie,
jest eliksirem przeciw starzeniu,
echem, co się odzywa,
gdy siebie dajemy innym,
promienieje niczym słonecznik,
śpiewa razem z lasami,
mówi kocham na dobranoc,
tańczy w strugach deszczu,
spotyka przyjaciół na szlakach,
więcej daje niż bierze.
Szczęście to również
wysłuchana modlitwa,
spokój duszy błogi,
w oczach bzy, konwalie,
pozytywne myślenie,
radość z małych rzeczy,
pobudzenie dotykiem rąk
czyjegoś bicia serca,
przytulenie co jest
pierwszym zbliżeniem,
pocałunek szczytem gór,
a miłość prawdziwa
osiąga w szczęściu niebo.
Kazimierz Surzyn
Krokusy zakwitły
Na drzewach pąki
Witam, Cię wiosno.
...
Bociany wracają
Kwitnie łąka
Kwiatem, zielem
Na wiosnę.
...
Drzewa ubrały
Białe kapelusze
Wiosną.
...
Kukułka
Pod lasem kuka
Ile lat mi zostało życia?
...
Wbiła we mnie
Wielkie oczy
Ropucha.
...
Uporczywa oso
Czego chcesz
Od mojej obolałej głowy?
...
Niesione wiatrem
Liście barwne
Toną w rzece Skawie.
...
Piorun
Uderzył w drzewo
A ono zamieszkało
Na dachu.
...
Modląc się rano
Boga poczułem
W sercu.
...
W jeziorze
Góry doliny i lasy
odbite milczą
Złotem.
...
Umyłem twarz
W rosie perłowej
Po upalnej nocy.
Kazimierz Surzyn
Pyszna jest wiosna
po mroźnej zimie,
pieśnią nad pieśniami
poezją, co zieleń wylewa,
na łąki, ogrody i sady.
Życie od nowa zaczyna,
lat nikomu nie liczy
każdy młody, radosny.
Oczy moje zawiesza
na pąkach rozsianych
po drzewach, dziś
szczęście odnalazłem
w krokusach i róży.
Kwiatem kwitnie serce,
dusza na słonecznym
promieniu siedzi.
Odmładza płuca,
zastygnięte starością,
kolorami tańczy,
rozwija marzenia,
żywioł w zakochanych
na parkowych ławkach,
niepowtarzalna,
każdemu potrzebna.
Kazimierz Surzyn
Gdzie spokój ducha i uśmiech na twarzy
Gdzie chwytasz radość z pojedynczej chwili
Gdzie poczujesz ciepło, jak słońce na plaży
Gdzie wokół Ciebie tylko ludzie mili
Gdzie miłość siedzi w pierwszym rzędzie
Tam właśnie odnajdziesz szczęście
wybacz mi Ojcze
moją słabość i pychę
co przykuta łańcuchem
trzyma na uwięzi
wybacz mi słowa
które jak kolce ranią
wiarę w siebie
co natrętnie dusi
atakiem alergii
wybacz mi że czas
w polu posiałem
że namiętność stulona
drzemie pod miedzą
i że ciągle plączę
Twoje proste drogi
Autor: Don Adalberto
W samotności mojej
słyszę szmer kamieni,
płacz kwiatów łąki,
nie czuję zapachu,
wspomnienia przed oczami,
miłość, radość, łzy,
źrenice bez błysku światła,
gardło ściśnięte mrokiem,
język w martwocie,
ciało betonem spięte
w dreszczach kajdan,
puste miasto, mieszkanie,
wysycham jak krzew
wbity w wydmy pustyni,
tortury przenikają do kości,
serce nie chce żyć
tęskni, patrzę w górę,
na dystans między
ziemią a niebem,
proszę byś stanął
jako anioł obok mnie,
bym nie był sam.
Kazimierz Surzyn