ludzie
wszystko lubią
komplikować
bo przecież
nic w życiu
nie może być proste
każdą rzecz
nakazami
chcą obwarować
a moja frustracja
przy tym rośnie
zrób po swojemu
zaufaj intuicji
kochaj kogo pragniesz
czułości nie żałuj
dąż
zdobywaj cele
a nie mądre myśli
bo tylko wtedy
dobre wspomnienia
pozostaną
buduj jak tęczę
proste plany
delektuj się życiem
jak kwiatów zapachem
niech każdy dzień
będzie prostotą opisany
niech każde zdarzenie
kończy się śmiechem
Oskar Wizard
Wiesz za czym tęsknię?
Za leśnym strumieniem.
Łąką, gdzie kwiaty piękne.
Twoim westchnieniem.
Oskar Wizard
(fot. z Google)
Jesteśmy kim jesteśmy postaciami powieści
napisanymi przez codzienne tykanie zegarka
stworzeni z jednej nici życia wyselekcjonowani
milionami lat doświadczeń i niepowodzeń
oceanem w głębi nieodgadnionym jak krople
będące nierozłączną całością stworzenia
iskrą co rozbłysła na nieba błękicie
ożywiając martwą naturę bez ducha
impulsem bijącego serca i ustami
które gdy się rodzą łapią pierwszy
haust powietrza
Jesteśmy jedną myślą stworzeni
jednym potencjałem twórczym a żeby
nudno nie było o zróżnicowanych możliwościach
wszyscy czerpiemy z nieograniczonej przestrzeni
duchowych uniesień i mądrości stwórczych
czas nie istnieje dla wnętrza istoty
bo tu to chwila mrugnięcie oka
dla wieczności wszech ogarniającego
wszechświata
Problemy rozpuszczają się a nawet nie są istotne
to tylko taka gra dla wzbogacania duszy
ale o tym cicho sza ...
Problemy rozpuszczają się a nawet nie są istotne
to tylko taka gra dla wzbogacania duszy
ale o tym cicho sza ... bo w ciszy usłyszysz
miłości westchnienie mruczącego kota
ćwiergolenie za oknem gdy poranek wita
szum wiatru zaczesujący liście grzebieniem powiewu
komara natrętnego łowcę słodkiej kropli życia
tętno wyczuwalne wszelkiego stworzenia
i moje jedyne zrozumienie istnienia
życie w matriksie nauczyło słuchać
oddzielając fałsz od prawdy jedynej
że wszystko przeminie nieuchwytny potok
słów tworzących rzeczywistość z papieru
którego iskra świadomości zamienia w popiół
niczego nie jestem winien nawet kiedy winę czuję
scenariusz napisało życie na które przychodząc tu
zgodziłem się by je odegrać
bogactwo i szczęście beztroskę swawole doświadczają
słabe dusze opatrzność chroni by nie wpadły w tarapaty
dla nich problem wielki to sparzony język
od gorącej herbaty
gładko miękko przechodzą nie ich są katusze
jak wcześniej wspomniałem są to słabe dusze
po drugiej stronie tysiąc spraw zawiłych
podchody upadki ciągłe maratony
kiedy widać prostą czy to koniec wierzysz
tak blisko do mety kamień no i leżysz
ciągła łezka w oku zdarte znów kolana
cierpiącego mistrza pecha nocka nieprzespana
ułożony na plecach cóż mądrego powiem
jeszcze raz się pie...olnę to coś sobie zrobię
ale sza to taka gra
wielkie dusze nie bawią się w drobiazgi
rzadko patrzą w gwiazdy chcą tu ostrej jazdy
bo jaki by nie był ustalony plan
ile cierpienia żalu bólu rozdartych serc co krwawią
zawsze wstają z kolan
Kręcić ogonkiem jak ratlerek
łasić się i przymrużyć oczki
może jak płaszczka spłaszczyć
swoją dumę i wylać naleśnik na patelnię
Ile można prosić o przebaczenie
w kanionie rozległym do granic możliwości
gdzie ani szept ani krzyk echa nie usłyszą
klęczeć w deszczu do nitki pierwszej przemoknąć
móc tylko czekać na decyzje niewiadomą
by dostać zapalenia płuc
ze spuszczoną głową pełną kłębiących myśli
widzę zabłocone buty wędrówki stop
nadzieja nigdy nie gaśnie tylko
jest już gdzie indziej dwa kroki stąd
na pięcie zwrot
a olać to
Wystrzeloną jesteś strzałą z łuku Boskiego "widzimisię"
rozpruwasz swym pędem przestrzeń i czas
słychać gwizd lecącego pocisku unoszącego się w stronę chmur
wzlatujesz nad najwyższą gałąź muskając liść
list którego nigdy nie przeczytałeś że cię kochała
że tęskniła że wypłakała może goryczy że zawsze była
kierunek nie pozwala się zatrzymać wybrany na wprost
cięciwa łuku jest nieubłagana lot zmieni tylko wiatr nadziei
więc modlisz się o jego podmuch który nie nadchodzi
mijasz ptaki podniebne sterowce strącając jedno z piór
ono lekko opada wiruje by delikatnie wylądować
obok twojego wymiętego zeszytu bo czym to wszystko opiszesz
widzisz chmury obłoki kłębiaste w ich konturach
rozpoznajesz twarze bliskich , nieznajomych , odległych
żeglarzy którzy odcumowali od brzegu i płyną na fali
lekkiego zapomnienia pamiętasz ich głosy rozmowy westchnienia
tylko coraz mniejszy sens zdań wypowiedzianych
zaciera się pamięć o uczuciach nierozpoznanych
wyciągasz rękę chciałbyś złapać tę chmurę
i wtedy czujesz że nie lecisz już w górę
zły rzeźbią porysowaną twarz kanionu wspomnień
bo miałeś w nich pozostać w białej pościeli złożyć
obolałe gnaty i nie martwić się jutrem że nie spłacisz raty
rachunku danego przez okrutny los nie jest zawsze słodko , bywa pusty trzos
opadasz pikując pęd wyciska pot zdajesz sobie sprawę
że będzie głośny trzask huk i łomot
są wzloty i upadki taka kolej rzeczy
gdy wzlatujesz skrzydła nie wyrosną same
spadając nic nie zabezpieczy miękkiego lądowania
nosem jak kot witałem się z chmurą
spadłem przy wymiętym zeszycie w kratkę
obok leży pióro ...
Wiersz jest jak muzyka
płynąca z serca wnętrza
ballady muskają struny
smyczki na uczuć wezwanie
trąbki jak bębny burzy
i gitarowe ostre granie
Płynie ta muza z wolna
nieraz potokiem rwąca
szumiący ciężko w uszach
kropla cicho kapiąca
leci w bezkresy świata
gdzie nikogo nie było
do mgły co otchłań zasłania
w ciepłym promieniu jest miło
zanurzyć swoje wnętrze
wygrzać wiekowe gnaty
by tam wejść zbędny bilet
nie musisz być bogaty
otwórz się na te granie
bywa że struna pęknie
akord zabrzmi fałszywy
od muzy płynącej z serca
każdemu serce mięknie
oszukasz samego siebie ?
wrażliwość jest w nas wpisana
z góry spływa rozbłyskiem
iskra słowa wysłana
ty co drapiesz się w czoło
czytając te bazgroły
ze mną nie zawsze wesoło
ale dobrze że jesteś
Trwanie w milczeniu
niewzruszony na szyderstwa
pomówienia krzyki
jak stal zastygła z węglikiem
spieczonym twarda
w postanowieniu zwykła
cisza eter wypełnia w przestworzach
tam gdzie nie sięga
umysłu mowa codzienna
strawa dla uszu w pluszu owinięty
miękkim kokonem przezroczystym
dla serca skupienia
zapalam w nim płomień światła
boskiego milczenia
źródła szmer usłyszę wtedy
gdy ciało nieposłuszne
w nielogicznej wibracji ustanie
mojego zwątpienia
wysiadł bym na pierwszej lepszej
stacji lecz wiem
nie czas wysiadać bo ciągle goni
pędzący stukot kół
ściskam w dłoni bilet choć końcowej
stacji nie znam
i kiedy zagrzmi moje wołanie dokąd
jadę odpowie mi cisza
na moje pytanie
Kocham Cię blaskiem słońca,
co grzeje dwoma stronami,
gwiazdami które rozpalają
źrenice, usta i policzki do różu,
kocham dlatego że jesteś,
kocham prawdziwą miłością,
co nas mile budzi, w świetle
poranka do życia, rozmów,
pracy, zachwytów, marzeń
choć nie mam skrzydeł,
to jak ptak wysoko latam,
twoja wolność jest moją,
a moja wolność jest twoją
i chociaż się wydaje
to niemożliwe, kwiaty
rosną na pustyni i te
wokół spiętrzonych skał,
bo ta miłość szlachetna
znosi zmiany, nieszczęścia,
choroby, bóle, żale, wady,
życie i śmierć przetrwa,
dotykam Ciebie wszystkimi
zmysłami, ciało w ciele
przytulone, niedobry los
poczłapał daleko za miedzę,
te dwie obrączki na palcach,
dowodzą że nasza miłość,
jest jak one okrągła szczęściem,
złotą nicią zszyta na wieczność,
nie ma początku, ani końca,
z dnia na dzień, z nocy na noc,
z minuty na sekundę i krócej,
jest coraz piękniejsza, potężnieje,
trwa poemat tej wielkiej miłości
Kazimierz Surzyn
Ma kolor bieluśkiej lilii,
przybrane w szatę błękitu,
malowane tęczą po burzy,
perłowymi bukietami
chmur, cudnie usłane,
pachnie żółtawą lipiną,
lśni słońca wschodem,
wzorzyste o zachodzie,
błyszczy srebrnymi gwiazdami
i zabawnym rożkiem księżyca,
wydaje się takie odległe,
ale możliwe do osiągnięcia
dla każdego z nas, czuję,
że jest otwarte i gościnne.
Ojciec Święty Jan Paweł II
chodzi po rajskich ogrodach
i duchem nas wspiera,
nasi dziadowie śpiewają
tam nabożne pieśni,
z chórem aniołów,
w podzięce Bogu,
za stworzenie świata
i niebios przestworzy,
Stefania Kapłanowa pisze
wiersze o ukochaniu
ziemi i człowieka,
szacunek chleba,
ze zbóż głosi Sekułowa,
poezję o pięknie przyrody,
co tryska z duszy jak,
źródełko w górach tworzy
poetka Gawronowa,
ja tu na ziemi czerpię
z ich myśli, czynów,
nauk, poezji i tak
jak Oni wierszem,
swoim przekazem
dobroci, miłości,
staram się dotrzeć
najpiękniej, jak umiem,
do serc ludzi.
Kazimierz Surzyn
cały świat
pochylił się nisko
a Wieczne Miasto
padło na kolana
przed trumną
ze znakiem wierności
aż do końca
- Totus Tuus
a na trumnie
wiatr wertuje
Ewangeliarz
i poszumem
z Wieczernika
przenika tłumy
obolałe chwile
natchnione słowa
rozwiewa flagi
biało-czerwone
łzy ociera
żałobnym kirem
aż wreszcie
boskim znakiem
zamknął Księgę
i przemówił
głosem ludu
- Święty
Natychmiast
Święty!
Autor: Don Adalberto
kiedy zakończył
ziemskie pielgrzymowanie
Sługa Sług Chrystusowych
Jan Paweł II Wielki
cały świat
od Wschodu do Zachodu
od Północy do Południa
zatrzymał się w miejscu
jakby dotykiem piorunu rażony
a strugi łez otwierały
twarde skorupy sumień
płakały też żałobne dzwony
na wszystkich kontynentach
lecz najgłośniej płakał
Dzwon Zygmunta na Wawelu
płakał i śpiewał
dziękczynne Magnificat
bo nigdy dotąd
nie powstał Syn
tak wielki w Narodzie
i nigdy już więcej
nie powstanie
Autor: Don Adalberto
Jak dobrze marzyć
pod gołym niebem,
gdy słońca promykiem
dzień wstaje nowy
Gdy ptaków świergot
w pełnym brzmieniu
Gdy pod stopą
strumyk mi spływa,
kalecząc wody
o wielki kamień
Gdy serce lasu
doń mnie wzywa
i odbija swe znamię,
na moim ciele
Gdy mnie otacza
ściana zielona,
wciąż nieuchwytnych dali
Chcę je pokonać
w swoich marzeniach
W głębi duszy,
słyszę szept wierzbiny
wierzę i czekam
marzę...
Wtem widzę Ciebie
na ścieżce polnej,
całą w wiośnie,
pierwsze spojrzenie
rozmowa, o tym
jak pięknie wokoło,
pocałunek niewinny,
a potem miłość
już na całego
w pogodzie, w deszczu
we mgle, w burzy
i tak patrzymy
na siebie do dziś,
jakby to było dalej
pierwsze spojrzenie.
Kazimierz Surzyn
Już czuć
powietrza
ożywcze tchnienie.
Już kwiaty rozkwitają
barwnymi kobiercami.
W przyrodzie
nastało
urocze ożywienie.
Coś tajemniczego
budzi się
między nami.
Chciałoby się pobiec
na łąki i w lasy...
Trzymać się mocno
za rękę drżącą...
Najcudowniejsze
wśród pór roku
czasy...
Poczuć cię
w objęciach
rozkosznie
omdlewającą.
Oskar Wizard
O Boże Mój Kochany
ze stoków Giewontu
modlitwy wznoszę
o łaski proszę
Krzyż obejmuję
całuję rany
gwoździe wyciągam
i opatruję czule
Obmyj moje ciało
we Krwi Najświętszej
i w Chlebie Żywym
daj mi ukojenie
Tyś podjął cierpienie
z Krzyżem na ramionach
ja prosty biedak cóż
mogę Tobie dać
To wszystko co mam
na tym nędznym świecie
nie jest Ciebie godne
Boże Mój Kochany
Ty wiesz co to znaczą
upadki życia ciernie
lamenty w żałości
i bóle nieprzytomne
Wobec Twojej Męki
me żale niepotrzebne
jedynie błagam Boże
o mnie nie zapomnij
Kazimierz Surzyn
Człowieka pokornego, mądrego, zgoła wesołego,
dobrego, prawdomównego, rozkosznie czułego,
wzruszonego śpiewem radosnego skowronka,
i promiennymi witrażami ukochanego słonka.
Tego co umie pogłaskać pieska, kotka
i zachwyca go na łące cudna stokrotka,
potrafi liczyć lata, gdy kukułka kuka
i umie słuchać, kiedy o buka dzięcioł stuka.
Człowieka, którego księżyc olśniewa,
co srebrne promienie po ziemi rozsiewa,
tego, co umie przytulać serca rękami
i w strapieniu siedzieć ze mną godzinami.
I umie milczeć w ciemności
i uciekać daleko od złości
i potrafi miłość we mnie wzniecić
i me serce szczęściem ubogacić.
Kazimierz Surzyn
natrętnie jestem
marnotrawnym synem
który ze skruszonym sercem
do domu powraca
a Ty - Ojcem
nieskończenie miłosiernym
który na spotkanie wybiega
i synowi wybacza
choć nieustannie
majątek trwonię
i szkarłatem grzechów
serce Twoje ranię
Ty - wspaniałą ucztę
przygotowujesz dla mnie
i szatę biesiadną
dajesz mi - Panie
Autor: Don Adalberto
Cicho wszędzie ciemno wszędzie
jak makiem zasiał bym powiedział
myszka wyszła z dziury a kot
na piecu siedział
Na paluszkach po skrzypiących
deskach podłogi przemyka
poszukiwaczka okruchów
chroń mnie Boże drogi
Przed złym on w ciemności
zakrada się na niewinną mą duszę
mam dzieci w brzuchu burczy
przecież jeść ja muszę
Ze stołu coś pewnie spadło
pląsa się myszkuje
lecz kot stary wyga
najmniejszy ruch wyczuje
Ona nieświadoma jego
od leżenia grzbiet boli
moja droga nie upiecze się tym razem
z pieca zszedł powoli
Może jestem kotkiem
jednak swoje wiem
w środku rozpiera dzikość
zaraz będę lwem
Jeden skok duży sus
jakaż to podnieta
gdy ofiara schwytana
co ? to stara skarpeta
Myszka chop chop i zwiała
twe zapędy sposoby głupie
nie jestem pierwsza lepsza
chichocząc po cichu wzięła serek chrupie
Z lwa zrobił się kociaczek mały
schował swe pazurki
grzecznie wskoczył na piec
nie dla niego dzisiaj mysie dziurki
Kiedy będziesz chciał zrobić skok z pieca
jak parowóz co dojeżdża na końcową stację
przypilnuj myszkę swoją co śpi obok
by zjadła na pewno do syta kolację
Przepraszam Panie
za moje wszystkie złe
dni
za rozum co nie ogarnia Twojej
wielkości
za oczy patrzące tam gdzie
nie powinny
za język mówiący więcej niż
potrzeba
za serce niegodne Ciebie
Boże
za ręce lepkie do czynów
nieprzyzwoitych
za ramiona które mało
przytulają
za ciało rozkoszujące się
w lenistwie
za duszę łapiącą ciemności
pokus
za powierzchowne kochanie
bliskich
za rozzuchwalenie w świata
pysze
za niewystarczającą do wszystkiego
miłość
za czasem nieautentyczną
wiarę
za tak rzadkie chwile
wyciszenia
za mizerność i człowieczą
słabość
Przepraszam Panie
Boże Ojcze Mój
W całej swej niedoskonałości
Kocham Cię prawdziwie najmocniej jak
umiem
Kazimierz Surzyn
Niebo w stawie zielonkawym tonie
szum wiatru za wzgórzem ginie
w parku arkadowym mostkiem
przebiegła wiewiórka ukradkiem
Skrzydła moczą barwne kaczki
po trawie chodzą biedroneczki
w fioletowych piórach pawie
a żaby rechoczą żarliwie
Dzika róża rozsypała płatki
urzekają niebieskie bławatki
puchate kule dymem kopcą
liście akacji o miłości szepcą
Nad bajecznym stawu brzegiem
siedzą oboje płonąc ogniem
nic nie mówią do siebie
anielsko zapatrzeni w sobie
Kazimierz Surzyn